Aurlandsdalen

Gisteren hadden we het al even over Flåm, waar we nu zitten. Dit is niet meer dan een gehucht met 500 inwoners en het ligt aan het eind van de Aurlandsfjord, een zijtak van de Sognefjord. Het ligt tussen 2 tunnels in; het stukje doorgaande weg tussen de tunnels is slechts 1,1 km. Toch weten de toeristen hun weg naar deze vlek te vinden, en wel om 2 (hoofd)redenen: het beroemde treintje van Flåm naar Myrdal en de fantastische wandelmogelijkheden in de omgeving. Je kan hier (in ieder geval) 2 dagwandelingen maken. De eerste is van Myrdal teruglopen naar Flåm en de tweede is door Aurlandsdalen. Beide zijn net geen 20 km lang en beide hebben we in 1999 gedaan, met de kids (toen 6 en 8 jaar oud).

Wij hebben dit jaar gekozen om Aurlandsdalen nogmaals te doen, mede omdat we denken dat die andere te toeristisch geworden is. Het is echter wel een one-way wandeling, dus er moet vervoer geregeld worden. Dat kan op meerdere manieren. Vanuit Flåm rijdt er een bus, via Vassbygdi (het eindpunt van de wandeling) naar Østerbø (het beginpunt). Na de wandeling kan je dan de bus in Vassbygdi terugnemen naar Flåm. Nadeel: je moet op tijd terug zijn voor die bus. Wij doen het daarom ietsje anders: we rijden met de auto naar Vassbygdi, nemen daar de bus naar Østerbø, zodat we na de wandeling nergens afhankelijk van zijn. De busrit van Vassbygdi naar Østerbø is al een belevenis op zich. De ruim 22 km wordt voor meer dan de helft afgelegd in tunnels, waarbij scherpe bochten en U-bochten in tunnels blijkbaar heel normaal zijn. Op 2 plekken liggen de tunnels zelfs boven elkaar! Hier hebben een paar Noorse engineers zich lekker kunnen uitleven. 😄

In Østerbø stroomt de bus leeg en beginnen groepjes wandelaars aan de weg terug. Dat is een flinke tippel: het horloge van De Reisleider klokt uiteindelijk 18,8 km met 340 m klimmen en 1070 m dalen. De eerste 6 km gaat het op en neer en komen we nauwelijks lager dan ons startpunt. De omgeving is ruig en door het dal stroomt een wilde rivier, die gevoed wordt door meerdere watervallen die we onderweg tegenkomen. Er liggen af en toe enorme rotsblokken in de vallei, waarschijnlijk ooit van de berg af gelazerd. Het is een prachtige wandeling, maar hij vergt wel veel van de enkels van René, want het pad is bezaaid met grote en kleinere stenen, dus het is constant zoeken naar goede plakken om je voeten neer te zetten. Berggeitje heeft daar natuurlijk geen last van en huppelt vrolijk vooruit. De enkels van René zijn daardoor meer bepalend voor onze loopsnelheid dan onze conditie. We doen 7:15 uur over de hele wandeling, inclusief rustpauzes, fotostops en zijpaadjes naar hangbruggen, grotten en ander moois. We waren vandaag misschien wel de langzaamste in het dal, maar hebben daardoor wel het langst van de omgeving kunnen genieten. 😁😎👊

De wandeling heeft René ruim 4000 calorieën "gekost" (Berggeitje maar de helft, maar ja, daar ben je tenslotte een berggeit voor), en aangezien we nog niet echt een verjaardagsdiner hebben kunnen nuttigen doen we dat vanavond in het hotel. We zijn benieuwd hoe de benen morgen aanvoelen, maar wandelen hoeven we dan niet, dus kunnen ze even rusten.

Overigens, toen we na het eten weer op onze kamer kwamen, werd de atmosfeer binnen overheerst door een ondefinieerbare geur die van Astrid's sokken afkomstig bleek te zijn. Die hebben we gelijk bij het chemisch afval gedumpt. 🤮