Hoog(s)tepunt

Ok, hier is dan de inhaaldag, die eigenlijk al de avond ervoor begon...

Donderdagavond 1 augustus, we staan de was op te hangen op het dakterras van het hotel, komt er een medewerker van het hotel naar ons toe met een vertaalde zin op zijn telefoon: "the driver will wait for you tomorrow at 5:30 am". Nou, dan kan die driver lang waiten, want wij hadden om 7 uur afgesproken. Dat mannetje wordt ook maar gestuurd en spreekt geen Engels, dus wij naar de lobby. Na wat heen en weer gepraat met een andere medewerker (die wel Engels spreekt), en na bellen met de betreffende driver (die gelukkig ook Engels spreekt), komt het hotel-mannetje erachter dat hij wat gasten door elkaar gegooid heeft... Onze chauffeur staat gewoon om 7 uur voor de stoep. Misschien om het goed te maken, maar de rest van de avond zitten we in de lobby aan de thee met deze verstrooide, doch vriendelijke jonge Chinees.

De wekker gaat vanochtend dus om half 7. Voor de derde keer op rij vroeg op, maar dit is dan ook voorlopig de laatste. We gingen relaxen, weten jullie nog? ;-) Vandaag nog even niet. Vandaag staat een dagexcursie naar de Jade Dragon Snow Mountain op het programma. Formeel alleen met privéauto en niet-Engels sprekende chauffeur, maar de chauffeur is de man van gisteravond aan de telefoon en die spreekt dus wel Engels. Gelukkig maar, zou later blijken. Omdat het hoogseizoen is en er "maar" 20.000 mensen per dag de hoogste kabelbaan op kunnen/mogen, had De Reisleider thuis al aan Lulu gevraagd of zij voor tickets kon zorgen, want het die kunnen al vroeg in de ochtend (of zelfs al een dag van tevoren) uitverkocht zijn. 

Jim, de chauffeur, vertelt ons dat we tickets hebben voor 14:30-15:30 uur. In dat tijdslot moeten wij ons melden bij de hoogste kabelbaan, anders is onze kans verkeken. Prima, doen we eerst andere dingen. In een goed half uur rijden we naar de ingang van het park. Paspoorten weer mee, want die heb je in China bij veel attracties nodig. Zo ook hier. Eenmaal binnen halen we (= Jim) eerst de gereserveerde tickets op. Die zijn geldig voor het park zelf, de shuttlebus, en de hoogste kabelbaan. Geen lange wachtrijen, ophalen, en GO.

Eerst even over het gebied waar we zijn: de Jade Dragon Snow Mountain is een gebergte met 13 pieken, waarvan de hoogste 5596 m is. Het herbergt de meest zuidelijk gelegen gletsjer van het noordelijk halfrond. Voor de Chinezen is dit een heilige berg, maar zo langzamerhand beginnen we te denken dat ALLES hier heilig is, op een of andere manier...

We nemen eerst de shuttlebus naar het verste punt in het park. Daar begint de kabelbaan naar Yak Meadow, een op 3700 m hoogte liggende weide waar yaks grazen, tegen de achtergrond van de majestueuze bergen. Die achtergrond moeten we er vandaag bij fantaseren, want door de mist valt er nagenoeg niets te zien. Ja, we zien yaks, maar om die goed op de foto te kunnen zetten (mist) moeten we gevaarlijk dichtbij komen. Yaks zijn geen huisdieren en kunnen mensen aanvallen. We lopen evengoed een rondje van 2,4 km (tegen beter weten in), maar we hebben voor die kabelbaan extra moeten betalen, dus zullen we gebruik maken van de mogelijkheden. Toch?

We nemen de shuttlebus voor een paar haltes en nemen de volgende kabelbaan naar Spruce Meadow. De wandeling daar is wat langer en aangezien het nog steeds mistig is beperken we ons tot het eten van worst op een stokkie en gaan dan weer naar beneden, want de volgende attractie belooft meer.

Die volgende attractie is Blue Moon Valley. Deze ligt op ongeveer 2900 m hoogte en daardoor onder de mist. Het bestaat uit een vijftal meertjes die met watervallen met elkaar verbonden zijn. Het water is lichtblauw van kleur, maar kan melkwit worden na een regenbui als calcium loskomt van de bodem. We lopen een uurtje rond hier en struikelen bijkans over de bruidsparen die hier hun foto's laten maken. Het zijn er zeker 30! In China doet men een fotosessie (in vol ornaat natuurlijk) enige tijd voor het huwelijk, zodat die foto's op het huwelijksfeest getoond kunnen worden. Aan sommige jurken is goed te zien dat ze al een tijdje bezig zijn, want die zijn al aardig besmeurd met aarde, die natuurlijk vochtig is van het opspattende water van de watervallen. Watervallen die overigens erg mooi zijn, maar 100% fake! Ze zijn nagebouwd van watervallen die op andere locaties er zo uitzien. Is ook weer Chinees...

Het loopt tegen 14 uur, dus we maken ons op voor de hoofdattractie. Ook al zijn we ruim op tijd, ons tijdslot is nog niet aangebroken, dus we worden in een wachtkamer gedumpt. Vervolgens mogen we in de rij voor de shuttlebus die ons naar het begin van de kabelbaan brengt, om daar weer in een lange rij terecht te komen voor de kabelbaan zelf. We krijgen een déjà vu... ;-) Pas om 16 uur staan we boven. De kabelbaan heeft ons van 3356 naar 4506 m gebracht. Maar dan zijn we er nog niet, want een breed aangelegd houten pad met, uiteraard, veel traptreden moet ons naar 4680 meter hoogte brengen. René heeft een luchtweginfectie opgelopen (oorzaak waarschijnlijk de airco's) en is de hele dag al wat kortademig, dus heeft zo zijn twijfels of hij boven kan komen. 

Die 174 m klimmen op deze hoogte is geen makkie. Beneden in het dorp hebben we gisteren al 2 zuurstofflessen gekocht, mocht dat nodig zijn. En dat is nodig. We lopen echt heel langzaam die trappen op, maar na 20 treden staan we al buiten adem naar lucht te happen. En we worden licht in ons hoofd. Extra zuurstof is hard nodig. Iedereen hier (natuurlijk is het weer druk) loopt met die flessen; sommige hebben een hele tas vol. We hebben in het dal ook zat mensen gezien die die flessen al gebruikten, maar dan zit je nog ruim onder de 3000 m. Lijkt volstrekt overbodig. Maar boven de 4500 m niet. We doen er een uur en een kwartier over om boven te komen. Astrid heeft daarbij toch meer zuurstof nodig dan René (we zullen geen grappen maken over wat nou het sterke geslacht is), maar als we boven staan is de eerste fles nog niet leeg. We zitten boven de mist al hangt er wel laaghangende bewolking rond de toppen. Maar ook is er af en toe een zonnetje, dus we mogen eigenlijk niet klagen; we hebben beneden een sweater en een regenjas aangetrokken, maar die laatste kan weer uit! We genieten van het uitzicht en als we goed luisteren kunnen we het gekraak van de gletsjer horen.

Helaas moeten we natuurlijk ook weer terug. Na een kwartiertje boven dalen we langzaam weer af. Astrid krijgt het moeilijker, want krijgt er ook een stevige hoofdpijn bij. Ze grijpt steeds vaker naar de fles... Bij de kabelbaan gekomen zien we dat er een enorme rij staat; dat wordt weer lang wachten... Zo'n anderhalf uur. Astrid voelt zich niet erg happy, maar moet toch in de rij staan... Uiteindelijk hebben we maar 1 fles zuurstof gebruikt (die dingen hebben wij voor 2,50 euro per stuk gekocht, maar boven op de berg zijn ze 4x zo duur). Om 20:30 uur zijn we eindelijk weer in het hotel. Bekaf na ruim 13 uur op pad te zijn geweest (vandaar geen blog, we gingen om 22 uur plat). Zonder Jim had het allemaal erg lastig geworden, want je moet bv. maar net weten welke shuttlebus je moet hebben en waar je dan uit moet stappen. En waar je ergens in een rij moet gaan staan terwijl hij de zaken regelt. Top gedaan.

Hoewel we wisten dat dit een zeer vermoeiende dag zou worden wilden we deze tour niet annuleren, maar het vele wachten was wel een flinke tegenvaller. Nu wordt het even een paar dagen een stuk rustiger.

Noot van De Reisleider: volgens opgave van de Chinezen eindigt de kabelbaan op 4506 meter hoogte en ligt het hoogste platform op 4680 meter. De Reisleider heeft zo zijn eigen meetapparatuur en heeft zijn hoogtemeter bij het uitkomen van de kabelbaan op 4506 ingesteld. Bovenaan gekomen staat die echter op 4614 en niet op 4680. Hij heeft ook "slechts" 660 traptreden geteld. Een gemiddelde trede is ongeveer 15 cm hoog, dus dat komt overeen met zijn hoogtemeter. Volgens ons sjoemelen de Chinezen hier met de hoogtes...

En voor we het vergeten: iedereen bedankt voor de felicitaties!