Improviseren

Ook vandaag gaat anders dan gepland, maar dat komt 100% door het weer. Op de planning staat de "beklimming" van Mount Evans (4350 m), letterlijk het hoog(s)tepunt van deze reis. Mount Evans is een van de eenvoudigste 14ers (waarmee de Amerikanen een berg van tenminste 14.000 feet (= 4270 m) aanduiden). In Colorado zijn maar liefst 58 bergen die hieraan voldoen, dus voor de liefhebber voldoende uitdaging. 😄 Uiteraard willen we niet op zeeniveau beginnen (dat wordt ook lastig, want heel Colorado ligt boven de 1000 m 😉), maar op 3920 m hoogte, bij de parkeerplaats bij Summit Lake. Met een beetje op en neer gaan zouden we dan 640 m moeten klimmen. "Zouden", want gisteren werd al duidelijk dat het weer niet mee zou werken. Mist, regen (later zelfs sneeuw) en onweer werden er voorspeld. En niet meer dan 5 graden. Niet bepaald fijne ingrediënten om op een bergpiek te gaan staan... We hebben gisteren dan ook al besloten om de wekker niet om 6 uur af te laten gaan. 

Om bij Summit Lake te mogen parkeren wordt er weer met timed-entry permits gewerkt. De parkeerplaats is niet heel groot, en op drukke dagen wordt het anders een chaos. Echter, de weg stopt niet bij Summit Lake; hij gaat door tot vlak onder de top (naar 4310 m hoogte), en is daarmee de hoogste geasfalteerde weg van Amerika. Maar om bij de top te mogen parkeren heb je weer een ander timed-entry permit nodig. De Reisleider heeft gelukkig thuis voor de zekerheid voor beide parkeerplaatsen een permit aangeschaft, zodat we vandaag toch naar de top van Mount Evans kunnen, al is het dan voornamelijk rijdend.

Vanochtend, als we wakker worden, regent het in Denver. Dan zal het verderop, bijna 3 km hoger, echt niet veel beter zijn, dus we hebben de juiste keuze gemaakt. We rijden na het ontbijt richting de Rockies. Hoe hoger we komen, hoe dichter de mist wordt (of laaghangende bewolking) en het blijft regenen. We stoppen wel even bij Summit Lake, maar er valt met dit weer weinig te zien. Boven aangekomen wijst de temperatuurmeter in de auto 3,5 graden aan. Het is mistig, maar het miezert hooguit een beetje, dus we besluiten die laatste 40 m te voet af te leggen. Hebben we toch Mount Evans "beklommen". 😇 Als we op de top staan lijkt de zon erdoor te willen komen. Het voelt warmer aan en het is droog. We denken dat als we omhoog springen, dat we dan met onze hoofden boven de wolken uit zullen komen, maar we lopen dan wel het risico van die rots af te flikkeren, dus doen we dat maar niet. 😎 Maar toch wel fijn dat het weer even een beetje meezit daar op die top!

De hele vakantie is Astrid de Navigator. Zij tikt de coördinaten in op de TomTom, en de chauffeur volgt blind de aanwijzingen op. Maar vanmiddag gaat dat helemaal fout! Omdat we eigenlijk verder niets gepland hebben krijgt de Navigator de vrije hand als het gaat om de route terug naar Denver. Waar dat toe leidt kan je op een van de foto's zien. Daar zal bij de evaluatie nog wel even over gesproken worden... 

Het laatste avondmaal wordt genuttigd in de Buckhorn Exchange, het oudste restaurant van Denver (uit 1893). Dat de stamgasten je al aanstaren als je binnenkomt is even wennen, maar het eten is er prima! 😋

Woensdagmiddag rond 13:30 vertrekt onze eerste vlucht terug; er zal nog één verslag komen als we weer thuis zijn.