Thuis!

Om er maar meteen mee te beginnen: we zijn weer thuis! Veilig en wel; alles min of meer op tijd, en onze chauffeur Davy was ook keurig op tijd.

Maar laten we beginnen met woensdag. Al meteen bij het opstaan blijkt dat de kuit van René wel eens betere tijden gekend heeft; er zit nog minder beweging in dan gisteren. Maar hij moet nog even doorzetten... Met veel geweld krijgen we de koffers ingepakt, maar we weten niet hoe zwaar ze zijn. Het maximum is 30 kg en daar zat Astrid op de heenweg maar 3 kg onder. En we hebben 3 stuks handbagage in plaats van de toegestane 2. Maar als we één van die rugzakken bestempelen tot "laptoptas" dan maken we misschien nog kans. Zien we op de luchthaven wel.

Check, dubbelcheck, niets achtergelaten? Dan op weg naar Cairns, dat zo'n 65 km zuidelijk van Port Douglas ligt. De bedoeling was eigenlijk om wat te shoppen (souvenirs voornamelijk) en wat rond te lopen, maar dat gaat hem niet worden. De stappenteller van René registreert niet eens dat hij in beweging is... ;-) We doen een paar winkeltjes aan, eten en drinken ergens wat en zitten onze tijd uit in een parkje, waar een muzikant niet onaardig staat te spelen.

Tegen drieën gaan we richting luchthaven; het vliegtuig vertrekt om 18 uur. De auto kunnen we gewoon op de parkeerplaats achterlaten en de sleutel ergens in een box; niemand die ernaar kijkt. Vergeleken met een luchthaven als Schiphol lijkt die van Cairns in je broekzak te passen; het bestaat uit de gates 1 t/m 8, en onze vlucht (om 18 uur dus) lijkt de laatste van de dag te zijn, want de winkels beginnen al om half zes de deuren te sluiten.

O ja, de koffers... Ze worden samen gewogen en dat komt uit op 47,7 kg, dus ruim onder de toegestane 60. Het kleine koffertje weegt net iets meer dan de grens van 7 kg, maar dat wordt weggewoven, en over onze rugzakken zegt ze laconiek dat dat allemaal in orde is zo. Okee, zo kan het dus ook. Zijn we meteen voor de hele reis gedekt, dus stoppen we snel nog wat extra spullen (sweater, camera, de souvenirs en nog meer in dat koffertje, dat nu dus echt geen 7 kg meer weegt :-)

In de vertrekhal zitten alleen mensen die op onze vlucht wachten. En die heeft vertraging... Het toestel dat ons naar Singapore moet brengen (van Silk Air, partner van Singapore Airlines) is er om 17:40 nog niet. Er loopt een dame van de luchthaven rond die zo hier en daar een praatje houdt, dus wij vragen haar bezorgd hoe het zit met onze overstaptijd van 50 minuten in Singapore. Haar antwoord dat het toestel nu een half uur vertraging heeft, maar dat hij dat straks wel weer inloopt stelt ons maar ten dele gerust.

Inderdaad vertrekken we een half uur later. Silk Air is de regionale tak van Singapore Airlines, en toch wel een goedkopere variant daarvan. Het vliegtuig zelf oogt nieuw, maar met alleen toiletten achterin is het onhandig ingedeeld. Zodra er een stewardess met zo'n karretje door het gangpad gaat zijn de wc's bijkans onbereikbaar voor ons, want wij zitten op rij 8. Het gevolg is dat er meteen rijen bij de toiletten staan als de dames even weg zijn.... Ook geen persoonlijk entertainment systeem (zou je toch wel verwachten op een vlucht van ruim 6 uur), maar een app die je kunt downloaden. Het eten is overigens prima, maar het is bij ons vreselijk warm. René doet nog een poging een raampje open te zetten, maar wordt door 4 man personeel tegengehouden. ;-)

De vlucht is dan ook niet echt comfortabel, maar we komen wel op de oorspronkelijke tijd aan; de piloot heeft zeker toch een kortere route gevonden... Omdat we, gezien de korte overstaptijd en de grootte van de luchthaven Changi in Singapore, toch problemen zien om onze aansluitende vlucht op tijd te halen (René loopt de 100 meter nou niet bepaald binnen de 10 sec.), vragen we ruim voor landing of er een rolstoel geregeld kan worden. Dat kan, maar dan moeten wij als laatste uit het toestel. We wachten keurig af op de dingen die gaan komen. Als wij het toestel uitkomen staat er een rolstoel en een vrouwtje op leeftijd. Vanaf het toestel gaat het pad eerst omhoog, over tapijt (op de hele luchthaven van Changi ligt tapijt). Dat lukt haar dus niet, dus snel hulptroepen ingeroepen... :-) Via lopende banden, stukken lopen en zelfs een treintje om van de ene naar de andere terminal te komen komen we om 23:40 uur bij de gate aan, die om 23:45 sluit, omdat we om 23:55 vertrekken. Tussendoor allerlei versnelde procedures genomen bij bagage en douane, want zo'n rolstoel heeft, behalve het vervoer, nog meer voordelen. :-)

Zónder die rolstoel hadden we onze vlucht écht niet gehaald...

Onze tweede vlucht duurt ruim 12 uur en heeft alle gemakken die Singapore Airlines te bieden heeft. Topmaatschappij. We proberen onderweg wat te slapen, maar dat lukt René iets minder slecht dan Astrid. Dat blijft toch een issue voor ons: slapen in een vliegtuig.

We komen volgens planning aan op Frankfurt en ook hier staat op ons verzoek een rolstoel plus chauffeur klaar. Wat opvalt is dat ze hier geen lopende banden hebben, dus de medewerker moet een behoorlijk stuk met ons lopen. Ook hier maken we gebruik van de Fast Pass route, zodat we bij de gate zijn als ze net beginnen met boarden. Prima!

Dan worden wij omgeroepen en moeten we bij de balie komen. Wij hebben voor deze vlucht geen stoelen kunnen reserveren en zijn nu ingedeeld op rij 11, bij de nooduitgang. Dus willen ze ons instructie geven hoe te handelen ingeval van nood. Maar René is natuurlijk niet in staat om handelend op te treden, dus moeten we in het vliegtuig op rij 10 gaan zitten, en worden 2 andere Nederlanders een rij naar achteren bewogen.

Deze vlucht met Lufthansa duurt nog net geen uur; ben je eenmaal boven de wolken, wordt de daling alweer ingezet. Zo eindigen we een klein kwartiertje te vroeg onze vakantie op de luchthaven van Schiphol, waar zoonlief ons staat op te wachten.

De laatste foto's komen in één hap!

Een korte samenvatting van deze reis:

• We hebben heel veel genoten van de natuur, zowel flora als fauna. Heel veel soorten komen alleen hier voor en dat is toch wel speciaal.
• We hebben ook heel veel geleerd over de flora en fauna, over hoe de mens ingrijpt in de natuurlijke processen (daar is men zich goed van bewust), en wat ze daaraan proberen te doen.
• We hebben één keer wat regen gehad, maar we kunnen een winter in Queensland iedereen aanbevelen: temperaturen tussen 21 en 29 graden, bijna altijd zon, weinig wind: ideaal. De nachten kunnen in het zuiden fris zijn (onder de 10 graden), maar in het noorden blijft die rond de 20 hangen en is de lucht vochtiger.
• De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Je vindt soms nog wat Engelse overervingen en er zijn ook wat Amerikaanse invloeden.
• Prijzen: boodschappen lijken wat duurder te zijn dan hier in Nederland; uit eten gaan hangt af van de plaats en soort restaurant. Benzine kost daarentegen ongeveer 1 euro de liter...
• Het is in Australië niet gebruikelijk om fooi te geven in een restaurant (alleen in de duurdere). Veel restaurants hanteren het principe: je bestelt en betaalt bij de bar; je krijgt een nummer mee op een standaard en als het eten klaar is komen ze het brengen. Ben je klaar met eten, dan kan je dus gewoon weglopen.
• We hebben 3908 km gereden met onze RAV4.
• Omdat de stappenteller van René de laatste paar dagen "dienst weigerde" denken we ongeveer 330.000 stappen gelopen te hebben, dat is ongeveer 230-265 km. Zwemmen niet meegerekend!

Tot slot willen we iedereen weer bedanken voor de belangstelling tijdens onze reis. Het is leuk om af en toe een reactie te ontvangen; zo houd je een beetje contact met familie, vrienden en collega's. De verslagen waren soms misschien wat lang, maar worden ook gebruikt als ons "externe geheugen", voor de echte website. :-)

We hebben al ideeën over volgend jaar, maar dat horen jullie nog wel!