De Grote Muur

Vandaag één van de hoogtepunten van onze reis: onze trouwdag. :-) Waar kan je dan beter heen dan naar de Chinese Muur? Om 8 uur staat er een chauffeur voor ons hotel. Die moet ons in 2 uurtjes naar het startpunt van de wandeling in Xizhazi brengen. Beijing uit in de spits is nog wel even een dingetje, maar ook wel interessant. Men wisselt hier bij elk gaatje dat ze zien van baan. En dat rustig 4, 5 rijen dik. Bij een afslag hoef je niet voor te sorteren, je doet gewoon je richtingaanwijzer aan en gaat naar rechts. Dat kan ook vanaf de meest linkse baan... Zoals op de video al te zien was: voetgangers en tweewielers hoeven zich aan geen enkele regel te houden. Kriskras een kruispunt over. Vandaag zien we ook regelmatig dat rode stoplichten volledig genegeerd kunnen worden. En het mooie is: iedereen op de weg weet hoe het werkt, dus er gaat niets mis! Maar als je als westerling braaf op een zebrapad bij een groen licht wilt oversteken, ben je je leven niet veilig... ;-)

Goed, om 10 uur zijn we op de plaats van bestemming. Onze gids heeft geregeld dat de chauffeur met ons meeloopt tot we op de muur zijn, omdat het makkelijk is verkeerd te lopen. Voor ons niet, want De Reisleider heeft zijn zaakjes natuurlijk goed voor elkaar en heeft de hele route in een app op zijn telefoon staan. En die wordt spot-on gevolgd! Het stuk naar de muur is een, op sommige plekken heel, steile klim door bosgebied. Om Astrid te ontlasten heeft René al het water in zijn rugzak. 5 liter. Stoere kerel. Tot aan de Zhengbeilou tower, waar we de muur bereiken, moeten we 375 hoogtemeters verschalken. Gelukkig is het hier niet zo heet als gisteren, maar wel bewolkt, heiig en erg vochtig. De eerste 200 hoogtemeters verlopen voorspoedig, maar dan raakt de klad erin bij René. Pijn in de schouders/nek en duizelig. Langzamerhand wordt waterfles na waterfles overgeheveld naar de rugzak van Astrid, die wonderbaarlijk nergens last van heeft. De hoogtemeters kruipen nu voorbij en het pad wordt steeds steiler. Het geplande uurtje over dit stuk worden er 2. Eenmaal op de muur heeft René al geen droge vezel meer aan zijn lijf. De chauffeur wijst naar links en gaat weer terug naar de auto. Hij moet ons straks aan het eind weer ophalen.

Ondanks het heiige weer zijn de uitzichten vanaf de muur spectaculair. Het Jiankou-gedeelte, waar we nu zijn, is niet gerestaureerd, en eigenlijk verboden gebied, maar het is wel een ruig stuk. De begroeiing woekert op veel plaatsen over de muur en laat soms maar een klein randje over om over te lopen. Voor de rest natuurlijk veel losliggende stenen, en vervallen wachttorens. En geen wc's. Da's geen verrassing, maar er zijn al flink wat waterflessen leeg, en wat doe je dan als je moet? Juist: dan ga je achter een muurtje zitten! Dáár hebben we hier geen gebrek aan... ;-)

De muur gaat meer naar beneden dan naar boven, dus dat is wel even lekker. Bij Ox Horn Edge aangekomen hebben we de keuze: de muur volgen steil naar boven en nog steiler naar beneden, of een stukje afsnijden door het bos. Die keuze is snel gemaakt, want we weten dat die Edge niet ongevaarlijk is, en gezien de toestand van René ook niet haalbaar. Na misschien 200 meter bos staan we weer op de muur en gaan we richting Mutianyu. Die sectie is wel gerestaureerd, en dat merk je aan het aantal medewandelaars. Op het eerste stuk worden we al met al door 6 man ingehaald, maar hoe verder we nu komen, hoe meer toeristen er zijn. Al snel moeten we zo'n 160 meter afdalen over één grote lange steile trap. De meeste toeristen (die van de andere kant komen) houden het onderaan die trap voor gezien, dus nu wordt het echt druk.

Na 4:30 uur wandelen bereiken we de eerste van de twee kabelbanen die het dorpje beneden met de muur verbindt. Daar maken we graag gebruik van, al moeten we daarvoor een uur in de rij staan. Via WeChat maken we contact met de chauffeur. Dat gaat best makkelijk. Hij typt in het Chinees, en WeChat kan dat vertalen in het Engels. Wij typen in het Engels terug.

Eenmaal terug in het hotel zijn we hard aan een douche toe. Hoewel Astrid geen problemen ondervonden heeft is ze uiteraard wel moe. Het hellingspercentage van de hele wandeling ligt gemiddeld net boven de 20%, dus dat is best stevig. René is op, maar eigenlijk hebben we geen idee waarom. In mei liepen we nog bijna 1000 meter de hoogte in, maar nu was het na 200 meter over. Misschien dat de hoge luchtvochtigheid een rol speelde. Toch niet zo'n hele stoere kerel dus... ;-)

We sluiten de dag af bij McDonald. :-) We hebben gewoon zin in iets snels waar we niet over na hoeven te denken. Op tijd naar bed, want morgen gaat de wekker om half 6.