Dansen in een vulkaan

De Dijk deed het nog óp een vulkaan; wij erin! We nemen afscheid van Reykjavík en trekken verder naar Selfoss voor de volgende 4 nachten. Dat is niet heel ver van Reykjavík vandaan, maar bij ons gaat natuurlijk niets via een rechte weg... ;-)

We hebben vanochtend wel een strak schema, want we gaan afdalen in de vulkaan Þríhnúkagígur (bonuspunten voor diegene die deze naam in een keer goed kan uitspreken...). Daarvoor moeten we, op tijd natuurlijk, naar het ontmoetingspunt rijden. Het valt op dat hier in het zuiden veel nieuw asfalt ligt. Dat heeft TomTom blijkbaar nog niet in de gaten, want die rekent met een lage gemiddelde snelheid, alsof we over onverharde wegen moeten. Van de gids in Reykjavík hadden we ook al begrepen dat de overheid in rap tempo de achterstand in de infrastructuur wil wegwerken, nu er steeds meer toeristen komen.

Goed, om half 10 zitten we met 14 andere toeristen klaar voor dit avontuur. Met 2 dames als gids (1 voorop en 1 als laatste) moeten we eerst 3 km over een lavaveld lopen, al is er wel een pad gemaakt om dat te vergemakkelijken. Onderweg krijgen we tijdens een paar pauzes de nodige informatie over de vulkaan en de omgeving. We moeten een klein bruggetje over die over een 20 meter diepe kloof ligt: de breuklijn tussen de Europese en Amerikaanse aardplaten. Die platen verwijderen zich van elkaar met een "snelheid" van ongeveer 2 cm per jaar. Volgens de gids was het bruggetje 5 jaar geleden nog niet nodig, want je kon toen met gemak over dat kloofje heen stappen, maar inmiddels is dat te gevaarlijk geworden. Zo wordt maar weer duidelijk hoe actief dit gebied is; er vinden dagelijks lichte aardbevingen plaats (voor ons niet te voelen).

Als we bij het basiskamp aankomen worden we in 3 groepen verdeeld; wij zitten met een Amerikaans stel in de derde groep. Per groep worden we, met tussenpozen van een kwartier, voorzien van veiligheidsharnas en helm, en dan lopen we het laatste stuk naar boven.

Even over de vulkaan: Dit is de enige vulkaan ter wereld waar je in kan afdalen. Dat komt, omdat normaal gesproken, als een vulkaan aan het eind van een uitbarsting is, het laatste restant magma afkoelt in de vulkaan, en daarmee de boel afsluit. Om onbekende redenen heeft de magma zich hier echter teruggetrokken, waardoor er een grote lege ruimte in de vulkaan is achtergebleven. Die lege ruimte heeft ongeveer de vorm van een fles; beneden is hij enkele tientallen meters in doorsnee, de "flessenhals" is ongeveer 4 bij 4 meter. Over de opening heeft men een grote stalen balk gelegd waaraan je met een "glazenwassersbakje" de 120 meter naar beneden kunt afleggen. Met een loopplank van enkele meters bereik je dat bakkie, van begin tot eind gezekerd aan een stalen kabel en een dik touw (ook in het bakkie). Veiligheid staat voorop! In 6-7 minuten dalen we af. De man aan de knoppen aan boord laat ons onderweg de verschillen lagen zien en vertelt hoe die ontstaan zijn. Ook is goed te zien waar vroeger het oppervlak was voordat de vulkaan, 4500 jaar geleden, tot uitbarsting kwam. Onder die lijn zie je namelijk massieve blokken rots; daarboven verschillende lagen lava. Er zijn op verschillende plekken lampen geplaatst. zodat er voldoende licht is om foto's te maken. Het is een kleurrijk schouwspel: rood, geel, groen, blauw, oranje, grijs, wit en zwart kom je tegen. Verschillende mineralen zorgen voor verschillende kleuren (rood heeft te maken met ijzer; geel met zwavel; groen met koper; enz).

We mogen 30 minuten beneden rondlopen. Ieder kwartier komt er een nieuwe lading naar beneden en gaat een andere groep omhoog; er zijn dus nooit meer dan 2 groepen op de bodem. Op de wandeling terug naar de auto loopt een 18-jarige studente (gids) met ons mee en leren we nog iets over schapen. Schapen lopen in IJsland vrij rond, maar zijn gemerkt door de eigenaar. In de herfst moeten al die beesten weer naar binnen wat nogal een karwei kan zijn als je schapen overal en nergens naartoe gelopen zijn. Dat doen de boeren dus gezamenlijk. De vrouwtjesschapen trekken de bergen in, de mannetjes blijven achter bij de boerderij, want die zijn nodig om te fokken. Een kudde schapen bestaat dus voornamelijk uit vrouwtjes. Wat gebeurt er dus met de kleine mannelijke lammetjes die geboren worden? Juist, die eindigen op de eettafel... De paar mannetjes die wel volwassen worden hebben een goed leven, want die gaan vaak van boerderij naar boerderij om eens lekker los te gaan op al die vrouwtjes. One happy sheep :-)

De rest van de dag doen we niet veel bijzonders. We zijn zowaar eens een keertje vroeg (17 uur) bij ons chaletje, dat in een oase van rust ligt met een prachtig uitzicht. Houden we vast wel 4 dagen vol hier...