De laatste dagen

Even over de camper. Op zich is het een prima ding, maar af en toe hebben we last van een het hetzelfde mankement. We hebben een automaat, maar als die in zijn eerste versnelling staat, en we gaan over een redelijke hobbel, dan slaat de boel op tilt met een “severe gearbox failure” melding. De eerst keer was op dinsdag 26 april, op weg naar Kingsburgh. Proberend de files te vermijden moeten we op een kruispunt rechtsaf, maar we moeten een flinke drempel over. Staan we dus midden op het kruispunt stil, met alarmerende signalen in de cockpit en een afgeslagen motor. Na een minuut proberen wil de motor weer starten en kunnen we gelukkig verder, maar het was wel even schrikken. Gedurende de vakantie hebben we dit nog een paar keer gehad, maar weten nu dat een minuutje wachten redding brengt.

Donderdag: voor de verandering moeten we weer eens om 6 uur op, want een uurtje later gaan we weg met een riviersafari op de Olifantsrivier. Ook deze reservering is fout gegaan, want we staan eigenlijk geboekt voor een Morning drive, maar tegenbewijs is uiteraard voorhanden. We kunnen gelukkig nog mee en zitten samen met een groep van 14 andere landgenoten op een ruime boot. We worden ontvangen met koffie, thee en muffins, de kapitein stelt zich voor en dan gaan we. Er zijn ook 2 gidsen aan boord, en die lijken wel arendsogen te hebben. Ze zijn druk met elkaar in gesprek, maar af en toe wijst eentje iets aan (wat voor ons nauwelijks zichtbaar is) en zegt wat voor dier hij ziet. Verrekijkers erbij, en inderdaad heeft hij gelijk. Meerder keren. Zo ziet hij bv. een rockpython op een tak liggen, een babykrokodil en vele vogels. Ook zien we een paar nijlpaarden, maar die blijven dit keer grotendeels onder water. Op het land komen voornamelijk antilopen langs en een paar buffels. We krijgen weer uitgebreid uitleg van wat we zien. Het is een heel relaxte tocht, we praten wat met de andere groep, en om 11:30 zijn we weer terug bij de Lodge.
Onze Lodge, daar hebben we het nog niet over gehad..... We hebben een gigantisch huis tot onze beschikking, met 3 slaapkamers en 3 badkamers. Davy slaapt op de loft en heeft die hele verdieping tot zijn beschikking. Hij gaat 10 minuten eerder dan ons naar bed, omdat hij het ding eerst nog moet zoeken..... ;-). Eigenlijk is het jammer dat we hier maar 2 nachtjes blijven, want deze luxe is best wel lekker na 10 nachten in de camper.
Maar goed. We rommelen in de middag wat aan (drinken een paar biertjes.....), want we moeten om 16:50 klaar staan voor de laatste safari van de vakantie, een Sunset drive. Als wij dan ook stipt om 16:50 bij de receptie verschijnen staan ze daar al op ons te wachten, want we hadden om 16:30 moeten vertrekken..... Meerdere gezelschapjes hebben verschillende tijden doorgekregen, wat toch wel apart is, want er is om die tijd maar 1 activiteit, en die is altijd om dezelfde tijd. Efficiëntie is een woord dat ze in Zuid-Afrika niet kennen :-)
Met 9 gasten vertrekken we, Krugerpark in. Onze gids (voor het eerst een blanke man) stopt bij ieder dier dat we zien, stapt dan uit zijn auto en vertelt het een en ander. Behalve bij dieren van de Big 5 (in dit geval olifanten en buffels), want dan blijft hij zitten! We zien weer eens een paar springbokken, een jakhals, de short tailed eagle, een aantal scrub hares (Nederlandse vertaling even niet voor handen, maar letterlijk “struikhaas”, en voor het eerst een genetkat, die zich echter snel uit de voeten maakt. Op een open kruispunt zet onze gids de jeep stil, en zegt dat we uit kunnen stappen om de benen even te strekken en wat te eten en te drinken! Wij weten niet beter dan dat het verboden is om uit te stappen, maar hij zegt dat het hier overzichtelijk is en dat het kan. We blijven voor de zekerheid toch maar dicht bij de auto..... :-)
Dan gaan de spotlights aan en begint het echte spotten. Het klinkt misschien gek, maar dit is juist het leukste onderdeel van een safari: gezamenlijk op zoek naar de dieren die juist nu actief beginnen te worden. Dat levert onder andere een spring hare (kangoeroemuis) en een Afrikaanse wilde kat op. Voor de rest nog een aantal ander dieren, maar niets spectaculairs. We hebben een gezellige rit en raken al aardig bedreven in het spotten. Op weg terug naar de gate, we hebben nog zo’n 4 km te gaan, zien we opeens, ongeveer 100 m voor ons, iets langs de kant van de weg lopen in het licht van de jeep. De gids geeft gas en als we het dier bereikt hebben blijkt het een luipaard te zijn! Het dier schiet de bosjes in, de gids rijdt achteruit met het dier mee, zodat we het even goed kunnen zien, maar dan verdwijnt hij verder de bush in en raken we het zicht kwijt. Wéér geen foto’s, maar deze was veel duidelijker herkenbaar dan die eerste. Geen twijfel mogelijk. Eigenlijk hebben we nu tweemaal de Big 5 gespot, want naast die 2 luipaarden hebben we de andere 4 elk minstens 20x gezien. Iedereen in de jeep is verrukt, want het luipaard is de moeilijkste van de Big 5 om te spotten! Een mooie afsluiter :-)
Na de safari krijgen we nog een braai voorgeschoteld, maar dat is allemaal veel te veel eten voor ons. Er gaat jammerlijk veel terug. Maar wel lekker! En daarna zijn we af ;-) Bedtijd!

Vrijdag: Als het goed is hebben we vandaag een rustig dagje. We hoeven alleen de 250 km naar de parkeerplaats onder aan de berg bij Lajuma af te leggen, en onderweg boodschappen te doen voor de braai van vanavond, want we hebben de studenten daar een braai beloofd (wij doen de boodschappen; zij koken ;-)) 
Maar zoals wel vaker loopt de dag anders. Onderweg door dit arme gebied trekken we veel bekijks met het witte monster. Bij een benzinestation vraagt de bediende of hij even binnen mag kijken. Zwaar onder de indruk rent hij het kantoortje binnen om nog 6 man te halen. Ze kijken hun ogen uit :-) So far so good.
Op zo’n 20 km voor Louis Trichardt (waar we de boodschappen willen doen) staan we ineens voor een afgesloten kruispunt. Er is een demonstratie gaande en niemand kan en mag erdoor. We vragen de dienstdoende agent hoe verder. Hij zegt: “Just follow the other cars”. Die auto’s duiken een smalle onverharde dirt road op. Als wij zien hoe die weg eruit ziet denken we dat we daar niet overheen kunnen met een camper. We zetten de auto even stil en laten TomTom een alternatief berekenen zonder onverharde wegen. Dat kan, maar dan is die 20 km opeens 93 geworden! 73 km omrijden!! Aangezien we ondertussen ook kleine vrachtwagens de diepte in zien duiken besluiten wij dat dan ook maar te doen. De weg is echt verschrikkelijk. Lange diepe sleuven, grote bobbels, schuin, laag hangende takken, stenen en smal. En tegenliggers, want die moeten natuurlijk ook via dit alternatief. Een mooi moment dus voor onze “gearbox” om maar liefst 4x er de brui aan te geven. Toeterende medeweggebruikers is ons deel, want iedere keer staan we 1 minuut stil en kan er niemand voor of achteruit. Astrid de auto uit om uit te leggen dat we een mechanisch probleem hebben, zodat ze wat rustiger worden. De dirt road blijkt meerdere zijwegen en afslagen te hebben, en overal rijden auto’s. We hebben geen idee waar we naartoe moeten. Iemand stuurt ons ergens linksaf, maar dat is een helling van zeker 30-35% omhoog. Dat moet dus in zijn 1, en dus..... Geen optie. Uiteindelijk doen we dik 30 minuten over misschien 3 km..... Maar ja, altijd nog sneller dan 73 km omrijden..... ;-)
Op de parkeerplaats worden we opgewacht door de chauffeur van Lajuma, die ons de laatste 7,5 km naar het kamp zal brengen over een dirt road die nog erger is dan die van vanmiddag. We worden alle kanten opgeslingerd. Maar we komen na 35 minuten schudden heelhuids boven, nemen onze intrek in de prachtige Waterfall Lodge (zonder waterval vanwege de droogte) en lopen daarna in een half uurtje naar het kampement waar Davy verblijft. Er brandt al een gigantisch vuur, de studenten komen terug van hun werkzaamheden en de flessen worden opengetrokken. We hebben een heel,gezellige avond, met 14 man rond het grote kampvuur, waarop ook het vlees wordt gebakken. En later de marshmallows :-). We dachten flink ingekocht te hebben, maar al het eten gaat op! En het nodige aan bier en wijn. We doen nog een paar potjes “Weerwolven” (door Davy geïntroduceerd), waarna we in het absolute donker naar de Lodge terug moeten lopen, met alleen een paar zaklampjes.
Dient nog even vermeld te worden dat de regio waarin wij ons nu bevinden de hoogste dichtheid aan luipaarden heeft, maar jullie kunnen ervan uitgaan dat dit verslag niet door zo’n beest geschreven is, dus het gaat goed met ons.....

Zaterdag: de Waterval Lodge bestaat uit 3 huisjes. Één huiskamer met keuken en riant balkon, en 2 slaapcabines met ieder 3 bedden, douche en wc. Er is geen echte elektriciteit. Een paar led lampjes worden gevoed door zonnepanelen. Maar het uitzicht..... We hebben de gordijnen vannacht opengelaten, want er is hier niemand in de weide omgeving, en zo kunnen we vanuit ons bed van de sterrenhemel genieten, en vanochtend van de bergen en bossen.
We hobbelen met zijn allen weer naar beneden waar we afscheid nemen van Davy, die nog 5 weken op de berg blijft voor zijn onderzoek. De 430 km lange rit naar Bobo Campers verloopt voorspoedig (we rijden een paar honderd km over echte snelwegen, waar zelfs wij 120 kunnen rijden), en om 15 uur leveren we de camper in. We pakken onze koffers in en worden naar de luchthaven gebracht.
En daar zitten wij nu nog, want onze vlucht gaat pas om 22:20 uur. Kunnen we mooi de blog even bijwerken :-)