The end is near...

Onze laatste volle dag in Noorwegen brengen we door in de provincie Rogaland, in het zuidwesten. Het landschap verandert naarmate we zuidelijker komen (en dichter bij de kust). De bergen zien er anders uit; meer afgevlakt dan de soms scherpe bergtoppen van eerder. Het is ook eerder heuvelachtig dan bergachtig. De Reisleider heeft nog een paar wandelingetjes op het programma staan "om het af te leren". De eerste gaat naar de rotsformatie "Trollpikken". Mocht je denken dat dat ergens op lijkt, je hebt gelijk. Letterlijk vertaald betekent trollpikken "de penis van de trol". De Reisleider zou de Reisleider niet zijn als hij daar niet méér van zou willen weten. Jeugdige lezers moeten nu misschien even een aflevering van Barbapapa of zou gaan kijken, want wat nu komt levert wellicht lastige vragen voor de ouders op... 😆

Trollpikken is wellicht de hardste erectie die er bestaat. Ik kan het even niet anders omschrijven. Maar er zit een verhaal aan vast. Dit natuurverschijnsel bestaat natuurlijk al lang. Maar in 2017 hebben onbekenden met zwaar materieel de trol “ontmand”, maar binnen 4 weken heeft de lokale bevolking met behulp van ingezameld geld de trol zijn “erectie” teruggegeven. Moet je nagaan: die vandalen hebben een stuk rots van 12.000 kilo losgehakt. Dat doe je niet even met een hamer en beitel. Dat ding staat ook nog eens een flink stuk lopen van de bewoonde wereld, dus hoe ze dat voor elkaar gekregen hebben is vooralsnog een raadsel. Maar goed, met hulp van een beetje lokale viagra "staat" ie weer. 😁

Op weg naar de volgende wandeling stoppen we nog even bij Helleren. Helleren is een overhangende rots die al duizenden jaren dienstdoet als schuilplaats. Er staan 2 huisjes uit begin 19e eeuw, maar bepaalde delen van de huizen stammen uit de 15e eeuw. De huisjes zijn in 1920 verlaten, maar doordat ze zo goed beschermd worden zijn ze goed bewaard gebleven. Ze hebben ook nooit een goed dak gekregen, want dat was niet nodig. Het is even een leuke stop, maar niet meer dan dat. De wegen waar we nu over rijden zijn veel meer de moeite waard. We rijden over een lokale (smalle) weg, en die kronkelt zich door de heuvels, meertjes en stroompjes. Erg mooie omgeving.

De laatste wandeling moet gaan naar Brufjell Hulene, grote "potholes" aan de zeekust. Als we bij het informatiebord staan zien we dat de wandeling gedeeltelijk blauw (eenvoudig), rood (gemiddeld) en zwart (moeilijk) is. De benen van René zijn, na de afgelopen 2 zwaardere dagen, niet in topconditie, maar toch wagen we het erop. We hadden het echter kunnen weten. Het pad gaat omhoog en omlaag, waarbij zeer steile stukken zitten en je op een bepaalde plek kettingen nodig hebt om verder te kunnen. En dan zitten we nog op de blauwe en rode stukken van het pad... 🙄 Als we beneden aan een klim staan die er erg ingewikkeld uitziet (zelfs Berggeitje ziet niet hoe we hier tegenop, en belangrijker, straks weer naar beneden moeten), gooit René de handdoek in de ring. Tot hier en niet verder. Om bij de auto te komen moeten we toch al een paar moeilijks passages langs, dus hij vindt het mooi geweest. Óp naar het hotel in Flekkefjord.

En daar zitten we nu. We hebben al gegeten, maar vlakbij zit een lokale brouwerij en we hebben nog Noorse kronen. Die gaan we natuurlijk niet uitvoeren naar Nederland... 😎 Vandaar dat het verslag nu al komt, want als we die brouwerij eenmaal gehad hebben wordt het niks meer. 😆