Mindreverdighetskompleks

Oftewel: minderwaardigheidscomplex. Dat krijg je hier wel als je aan het wandelen bent. Maar daarover later meer.

Als we opstaan komt de regen met bakken uit de lucht en dat houden we tot ongeveer 12 uur. Volgens de weersverwachting gaat het echter beter worden, dus we houden hoop. Omdat er op zondag pas om 8 uur ontbeten kan worden vertrekken we een stuk later dan gepland. En ook vanwege het echt slechte weer besluiten we al snel om het hele programma van de dag om te gooien, want van mooie uitzichtpunten moeten we het nu echt niet hebben. We nemen de snelste route naar Svolvær, waar we zullen overnachten en waar we ook nog een wandeling gepland hebben. Svolvær ligt op de Lofoten, een prachtige eilandengroep boven de poolcirkel, met grillige bergen en idyllische dorpjes. De afstanden zijn hier niet groot, maar hoewel we met een volle accu vertrokken zijn (het laden in de parkeergarage in Narvik was wederom gratis; je betaalt alleen voor het parkeren zelf), moeten we vandaag nog 1x bijladen om het vol te kunnen houden tot we weer aan vaste wal zijn. Snelladers zijn een zeldzaam verschijnsel op de Lofoten, maar in Svolvær moeten er een paar zijn. Dat weten de Noren vast ook, dus we besluiten meteen na aankomst in dit dorpje een snellader op te zoeken. We vinden er een, maar daar hebben we geen app van. Gelukkig is die te downloaden, credit card eraan koppelen en gaan! Daar hoeven we ons de komende 3 dagen geen zorgen om te maken.

Dan de wandeling. En dan komt de titel van dit verslag in beeld... Het doel was de Fløya te beklimmen, 580 m hoog en biedt een prachtig uitzicht over Svolvær. De Reisleider heeft nog wel in het programma gezet dat we een steile klim kunnen verwachten, zeker in het begin. We moeten inderdaad een stukje "on all fours" klimmen, maar dan komt een door sherpa's gebouwde trap in beeld. Ondertussen zien we wel dat het topje van de berg in nevelen gehuld is, maar er gaan flink wat mensen naar boven, dus wij volgen braaf. De trap houdt echter bij een nog steiler stuk op. We zien grote rotsblokken, modder, en overal stroomt water, want er is natuurlijk wel veel regen gevallen de afgelopen dagen. We hebben handen en voeten nodig, moeten af en toe in de modder grijpen om steun te vinden en werken ons in het zweet en naar boven. Op 207 meter hoogte is een splitsing waar wegwijzers staan. Bij het pad dat we net gehad hebben staat "Demanding", en bij het pad dat we nog moeten "Very demanding"... We hebben hemelsbreed slechts 450 meter afgelegd en hebben daarin ruim 200 meter geklommen en dan moet het ergste nog komen? Dacht het niet. Zelfs Berggeitje vind het mooi geweest. We rusten bij die wegwijzer even uit om moed te verzamelen, want we moeten die afschuwelijke berg ook nog af, en dat is vaak moeilijker dan naar boven. Ondertussen komen er gezinnen met jonge kinderen (< 10 jaar)  voorbij stuiteren, oudere mensen met stokken, een vader met een kind op zijn nek en zelfs iemand met een kunstbeen... 🙈 En wij, stomme Nederlanders die op een pannenkoek wonen, durven deze berg niet op... Vandaar die titel... 😭

On all fives (we voegen ons zitvlak toe aan onze ledematen) komen we weer beneden. Gelukkig hebben we op het rustpunt nog wel het mooie uitzicht op Svolvær mogen meemaken, dus voor niets hebben we het niet gedaan. 😅

Na onze intrek in een rorbu (een traditioneel Noors vissershuisje dat geschikt is gemaakt voor toeristen) genomen te hebben en even bij elkaar uitgehuild te hebben gaan we te voet op zoek naar Magic Ice, een kleine, permanente expositieruimte met ijssculpturen. Bij de toegangsprijs is een alcoholische versnapering inbegrepen, geserveerd in een ijsglas. Voor 5 euro extra kan je ook nog een cocktail in zo'n ijsglas krijgen. "Doe ook maar", kunnen we onze nederlaag wegdrinken. Bij een temperatuur van -7 graden...

Nu even snel het verslag maken, want op 20 meter afstand is een pub en René heeft nog geen bier gehad vandaag.