Lofoten

De receptioniste vanochtend zucht dat ze al in een maand of zo geen zon gezien heeft, maar daar gaat nu eindelijk verandering in komen. Daar zien we voorlopig nog niet veel van, want de zon kan wel schijnen, er is afgelopen tijd zoveel water gevallen dat dat nu begint te verdampen, mat laaghangende bewolking tot gevolg.

We rijden eerst naar Henningsvær, een schitterend gelegen plaatsje met slechts 400 inwoners. De huizen zijn verdeeld over eilandjes die met eenbaans bruggen (met stoplichten) aan elkaar verbonden zijn. Het is het zuidelijkste puntje van het eiland Austvågøya. Er is zelfs een echt voetbalveld. Zelf noemen de Noren het "stadion", maar dat is toch echt te veel eer; om een eventuele wedstrijd te kunnen bekijken moet je tussen de drogende stokvissen staan. Naar verluid zou Feyenoord hier een trainingskamp willen houden, maar dat is niet doorgegaan omdat de staf bang was dat er teveel ballen in zee zouden verdwijnen... 😇 Eén dame is op het veld aan het trainen (hardlopen). Wij denken dat zij het volledige damesvoetbalteam van Henningsvær moet zijn... 😆 We lopen een uurtje rond, maar veel meer dan een schilderachtig plaatsje is het niet.

Door na het Lofotr Viking Museum (en dat is géén spelfout). Een historisch museum dat is gebaseerd op een reconstructie en archeologische opgraving van een dorp van een Vikinghoofdman op het eiland Vestvågøya. Hier zijn de restanten van het grootste Vikinghuis ooit gevonden, 83 m lang, 9½ m breed en 9 m hoog. Naast een film en een expositieruimte met gevonden voorwerpen kan je ook de replica van het huis bekijken en kan je van een traditioneel bereide lamssoep genieten. Dat doen we natuurlijk! Je kan hier makkelijk een halve dag of meer doorbrengen, want er is hier nog meer te doen, maar we hebben het belangrijkste gezien en willen nog meer doen vandaag.

Van de 3 mooi gelegen stranden die op de planning staan doen we er 1. Het is erg druk, er zijn weinig parkeerplaatsen en daar moet je nog voor betalen ook. Om er te komen moeten we door een eenbaans tunnel van een kilometer. Dat doet herinneringen oproepen aan de Faeröer in 2017. We komen gelukkig geen tegenliggers tegen. 😅 We komen, vlakbij het strand, wel een Finse camper tegen die met zijn rechterwielen in de berm staat, en die berm ligt een stuk lager dan de weg. Gevalletje Wegenwacht. Of beter: takelwagen. Het strand is inderdaad mooi, tussen 2 steile bergen ingesloten en er wordt nog gezwommen ook al is het slechts 14 graden en zien we nog steeds geen zon.

Dan hebben we ook nog een wandeling op het programma staan. Eentje naar de Offersoykammen, een 436 meter hoge berg die nagenoeg recht uit zee oprijst en waar vandaan je een prachtig uitzicht hebt. Als we op de parkeerplaats omhoog kijken zien we weer alleen steile wanden. Pas na zo'n 200 m klimmen wordt het beter. We vragen een net teruggekeerde Duitser naar het pad en die beaamt dat het echt wel steil is. Maar, zegt hij, er is een alternatief vanaf een andere parkeerplaats. We volgen zijn raad op. Dat pad is, op één stuk na, inderdaad minder steil, maar dat ene stuk zit ons niet lekker, wat dat moeten we straks ook weer af. Verder gaat het gestaag omhoog, met wat moeilijke passages. Als we 10 meter onder de top zijn zien we opeens laaghangende bewolking over het topje komen... Weg uitzicht. We blijven nog even bovenin hangen, maar dat doet de bewolking ook, dus dat is jammer. Op weg terug weten we een ander pad te vinden om dat steile stuk te vervangen. Ietsje omlopen, maar wel makkelijker. Uiteindelijk zijn we ruim 3 uur onderweg geweest en hebben we bijna 500 m moeten klimmen (en dalen...).

Op weg naar de volgende accommodatie breekt dan eindelijk de zon door! Als het goed is worden de komende 2 dagen op de Lofoten strakblauw. Daar hebben ze na een maand wel recht op. En wij ook! 😉

Edit: morgenavond hebben we geen WiFi, en de dag erna komen we pas heel laat in het hotel. De Reisleider gaat zijn best doen om jullie van leesvoer te voorzien, maar kan niets beloven. Niet in paniek raken als je dus 2 dagen niets van ons hoort.