Paronella Park

Vandaag gaat het eens anders dan anders. We moeten weer een kleine 250 km naar het noorden. Dat sowieso. Maar we hebben eigenlijk een uitstapje naar de hoogste waterval van Australië gepland wat inhoudt dat we 100 km extra moeten rijden. Om daar een pittige wandeling te maken van 2 uur. Daar hebben we geen zin in (de benen voelen wat zwaar aan na gisteren), en door de heersende droogte zal die waterval flink gereduceerd zijn. Dan kunnen we die 3 uur beter ergens anders aan besteden. We besluiten gewoon te gaan rijden en onderweg wel te zien.

De suikerrietvelden worden nu afgewisseld met bananenplantages. Onderweg tellen we weer de platgereden kangoeroes (je moet wát doen, nietwaar)? Maar dit leidt tot discussie: welke tellen we mee en welke niet? Sommige kadavers liggen er al lang en sommige zo te zien pas. We willen alleen recente sterfgevallen tellen. Na enig beraad besluiten we om alleen lichamen te tellen die nog minimaal 5 cm boven het wegdek uitkomen. Deal! Maar soms zijn er dan toch twijfelgevallen en moeten we stoppen om het na te meten. Het is een exacte wetenschap: platgereden kangoeroes tellen… ;-)

De kilometers vliegen voorbij en we turven er flink op los. We naderen Ingham, maar daar zijn we doorheen voor we het weten. Na een korte tussenstop bij uitzichtpunten over het grote eiland Hinchinbrook komen bij de kustplaats Cardwell. Het wordt nu echt tijd voor koffie en thee, en bij een plaatselijk bakkertje schenken ze dat én hebben ze er eigengemaakt gebak bij.

Omdat we tijd over dreigen te houden wijken we van de route af om de badplaats Mission Beach aan te doen. Vele borden langs de weg maken ons erop attent dat we in een gebied zijn waar kasuarissen voorkomen (zoek die maar eens op internet op). Kasuarissen (ok dan, voor de luie lezers: dit zijn vogels die nog het meest op een emoe lijken, maar hebben een grote kam op hun kop) worden bedreigd in hun bestaan, dus men is er hier zuinig op. Hoewel Astrid al een nieuw blaadje gepakt heeft om platgereden kasuarissen te turven komen we die niet tegen. Gelukkig. We zien wel een levende, maar voordat we die op de foto kunnen zetten verdwijnt hij in de dichte bossen.

Mission Beach ligt aan een enorm groot en breed strand, al komt het laatste doordat het eb is. Het verschil tussen eb en vloed kan zomaar 3 meter zijn, en dat zijn tientallen meters strand. Na een goede lunch rijden we door naar het enige van Het Schema wat overgebleven is: Paronella Park.

Paronella Park is bijzonder. Het is de droom van de Spaanse immigrant José Paronella, die in de jaren 30 van de vorige eeuw hier een "kasteel" bouwde met bijbehorende gebouwen en een 5 ha groot park. De naastgelegen waterval zorgde voor elektriciteit, een unicum in die tijd. Er was een balzaal, er konden films afgespeeld worden, het was een trouwlocatie en tal van andere evenementen vonden er plaats. Ook kon men er zwemmen en tennissen en was er een grote picknickplaats met stenen tafels en banken. Mensen kwamen van heinde en verre om hier een dag door te brengen. Diverse rampen als branden, overstromingen en cyclonen hebben het park geteisterd, maar de huidige eigenaren hebben hun best gedaan een en ander te hertellen in de geest van José. De rondleiding die we krijgen laat het belangrijkste zien en de uitleg daarbij vertelt het verhaal van de arme José, die naar Australië kwam, daar door slim handelen een fortuin verdiende en zijn droom kon verwezenlijken. Een wonderlijk park, dat eigenlijk in the middle of nowhere ligt. Echt de moeite waard.

Op een minuut of 10 rijden van het park ligt ons onderkomen voor één nacht; het is al donker als we er aankomen. WiFi hebben we alleen buiten, dus het is nog even de vraag of we dit verslag kunnen plaatsen, en of we voldoende power hebben voor de foto's.