Alle begin is moeilijk.....

Eindelijk even internet. Tijd voor het eerste verslag!

Zondag: de wekker gaat toch al om 7 uur, want de chauffeur van gisteren wil ons wel naar Bobo Campers brengen, en vertrekt om 8 uur. We hebben een prima ontbijt en laten ons naar de camperverhuurder brengen. Als we vragen wat dat ritje van 8 km ons kost zegt de goede man: just a tip and a smile! Kom daar in Nederland maar eens om :-)
We hebben al eens eerder met zijn viertjes in een camper gezeten, maar die was 3 meter langer. Hoewel het een 6-persoons camper is zit ie met 4 man behoorlijk vol. Voor onze 2 harde koffers blijkt echt geen plaats te zijn, dus we pakken alles meteen uit en laten de koffers achter.
Dan het rijden..... Stuur rechts, links rijden en meteen 400 km te gaan! Het kiezen van de juiste weghelft blijkt niet het moeilijkst te zijn, maar op die weghelft blijven wel. ;-) Waar René het meest aan moet wennen is dat je in Nederland gewend bent om op een rijbaan “links van het midden” te rijden (vanuit de bestuurder gezien), omdat het stuur links zit. Als je dat hier ook doet zit je met je linkerwielen in de berm..... Zo af ertoe moet er dus even gezegd worden dat hij wat meer naar rechts moet opschuiven :-)
We doen de eerste inkopen en moeten al een keertje tanken (en lunchen) waardoor we pas na 18 uur op de camping Mountain Splendour in de Drakensbergen aankomen. Dan is het dus al stikdonker! De laatste kilometers over smalle en deels onverharde wegen zijn dan toch wel pittig. Onze komst was bij de camping bekend, en we hangen dan ook op een bord (de receptie zelf is gesloten) met plaats 44. Om daar te komen moeten we een slagboom door, maar die weigert in beweging te komen als wij ervoor staan. Na het noodnummer gebeld te hebben komt de security (die op alle parken aanwezig is) ons te hulp en kunnen we aanmeren. Het is nog een hele toer om van de 2 zithoeken bedden te maken, maar ook dat lukt. Om 22 uur is het licht uit.....

Maandag: Zo’n camper heeft hele soepele vering. Als iemand zich dus in bed omdraait schudt de hele camper..... Brian moet al snel naar het toilet, en om 2:30 uur moet hij weer, maar dan gaan Astrid en René ook maar, al komt de laatste niet verder dan de eerste boom..... We liggen nog niet in bed of het autoalarm van de buren gaat af. We staan onder bomen en daar valt nog wel eens wat uit. De auto had blijkbaar een slecht humeur..... Om 6:30 uur gaat Brian weer naar de wc en houden we het maar voor gezien. We maken een wandelingetje over de bijna uitgestorven camping en genieten van het prachtige uitzicht op de Drakensbergen, die al volop in de zon ligt.
Na het ontbijt gaan we met de camper naar het nabij gelegen Monks Owl, waar we een wandeling van ruim 10 km willen doen met een hoogteverschil van 600 meter. Normaal gesproken voor Astrid en René geen probleem, maar het gaat toch anders. De zo’n schijnt volop aan een wolkenloze hemel (het is ongeveer 25-26 graden) en er is weinig schaduw. Verder hebben de oudjes nog flink last van extra vocht in het lichaam als gevolg van de vlucht. René kan niet in het ritme komen en snakt al snel naar adem. Na elke paar meter klimmen moet hij stoppen om op adem te komen. Na 2 uur besluit hij om te keren en terug te gaan; de andere 3 gaan door. Terwijl René er dik 2 uur over doet om weer bij de camper te komen (er zat nog een klimmetje in van 100 meter), hebbenAstrid en Brian het ook niet makkelijk. Brian trapt de zool van zijn schoen stuk en moet zonder harde zool verder, en de benen van Astrid hebben het ook zwaar. Maar na iets meer dan 5:30 uur zijn we weer herenigd. Achteraf gezien niet zo’n goed idee om vlak in het begin een dergelijke wandeling te maken, maar het was wel een mooie wandeling!
Bij het restaurantje bij het begin brengen we het vocht weer op peil. Weer blijkt hoe goedkoop dit land is: voor 4 blikjes cola, een halve liter water, 3 milkshakes en een tosti met salade rekenen we 10 euro af.....
Terug op de camping vinden Davy en René het tijd om even van het zwembad gebruik te maken. Het leuk met rotsen en een rotsglijbaan aangeklede zwembad ligt echter in de schaduw en daardoor is het water behoorlijk koud. Na een kwartiertje beginnen delen gevoelloos te raken en ruilen ze het bad in voor een warme douche.
Vanochtend hebben we briketten gekocht om zometeen te kunnen “braaien”, maar het ontbreekt ons aan papier, aanmaakblokjes of iets dergelijks om een goed fikkie aan de gang te kunnen krijgen, dus eindigen de steaks in de pan in de camper. Gaat ook prima! Zuid-Afrikaans wijntje erbij..... :-)

Dinsdag: vandaag gaan we richting de kust om iets onder Durban te eindigen. Hoewel we op tijd vertrekken raken we al gauw het schema kwijt. Dat komt door de wegen hier..... Zolang je op de snelweg zit is er niet zo heel veel aan de hand, maar daarbuiten lijkt het alsof de wegen van Emmentaler kaas gemaakt zijn. Ook op wegen waar je 100 mag rijden kun je zomaar grote gaten (potholes), maar ook verkeersdrempels tegenkomen. En die worden niet van te voren aangekondigd. De staat van de wegen is eigenlijk ronduit slecht en we moeten onze snelheid dan ook behoorlijk aanpassen. Maar dan nog gaan we volgens Astrid te hard, want menige pothole wordt frontaal genomen.....
Onze eerste stop is bij de Nelson Madela Capture site. De titel behoeft vast geen uitleg (en anders stuur je maar een berichtje..... ;-)). Er wordt een nieuw museum gebouwd, dus de tentoonstelling is nu wat provisorisch opgesteld, maar het leven van Mandela is duidelijk te volgen. De “walk to freedom” leidt naar een prachtig kunstwerk, waarbij je op een bepaalde plek moet staan om het goed te kunnen zien (zie foto’s). In het nabij gelegen Howick bekijken we de 95 meter hoge waterval, doen we boodschappen, tanken we (bij alle tankstations wordt je bediend; het is de bedoeling dat je de bediende een fooi geeft van 10-20 Rand (€ 0,70-1,40). Een grote glimlach is het antwoord. Overigens ook bij de waterval is het de bedoeling een fooitje te geven, want tijdens ons bezoekje “wordt er op de camper gepast” :-) Eigenlijk moeten we er dus voor zorgen een hele stapel briefjes van 10 en 20 Rand op voorraad te hebben; we geven de fooitjes graag, de lokale bevolking is er superblij mee, en voor de rest is alles toch goedkoop.
Na Howick willen we via de snelweg naar Pietermaritsburg, maar we mogen de snelweg niet op, omdat die volledig vast staat. Gelukkig vinden we met hulp van TomTom een alternatieve route, maar dat is dan natuurlijk weer een gaten-route. Een stuk verderop mogen we wel de snelweg op, maar staan we binnen een paar minuten stil. We zoeken weer een alternatieve route en komen uiteindelijk aan bij ons volgende stop: een vlindertuin. Helaas is het vandaag bewolkt en fris (onderweg tikken we nog even de 13 graden aan). Aangezien vlinders alleen actief zijn bij hogere temperaturen vliegen er niet veel rond. Wel laat de gids ons van alles zien, van eitje tot vlinder, zien we ook nog een paar leguanen, en mogen we de apen voeren.
Het is nu al dermate laat dat we direct naar de camping willen, echter staat de snelweg weer (nog steeds?) vast. Later horen we dat men 3 uur stil gestaan heeft. Maar TomTom redt ons weer. Via tientallen potholes, verkeersdrempels, hobbels en kuilen komen we om 17:30 uur aan. Nog net voor het donker wordt. We lopen gauw nog even naar het strand, maar het is al te donker om nog goed zicht te hebben. Misschien morgen nog maar eens proberen. Tijd voor de 3 P’s (pizza, patat en pils)!