Heenreis

De taxi is op tijd en het is niet bijzonder druk op de weg, dus we zijn al vlot op de luchthaven. Ook de douaneformaliteiten verlopen vlot, al doet Brian nog een poging de boel te vertragen door zijn ticket te laten liggen als hij door de bagagecontrole moet. Nadat een douanebeambte die opgehaald heeft is er geen weg terug meer: Johannesburg, here we come!
Hoewel we een klein half uurtje vertraging hebben op Schiphol (die A380 moest zeker even aangeduwd worden..... ;-)), maakt dat op de hele reis niet uit. Onze tussenstop in Dubai wordt er alleen maar korter door. De vlucht met het grootste passagierstoestel ter wereld (Airbus A380) van Emirates verloopt soepel. Het ding heeft maar liefst 2 volledige etages! Het valt ons op dat de zitplaatsen eigenlijk best ruim zijn; er is meer dan voldoende bergruimte boven ons hoofd en de catering is prima.
Op de luchthaven van Dubai hebben we een dikke 3 uur om “bij te komen”. Vanuit de hal hebben we zicht op het hoogste gebouw van de wereld, de Burj Khaliffa, die met 828 meter hoog boven zijn omgeving uitkomt. Het is echter nogal mistig (of er hangt smog, of er komt net een zandstormpje langs), dus het zicht is niet goed. Pas als we onderweg zijn naar Joburg kunnen we hem goed zien.
Ook deze vlucht van ruim 8 uur verloopt rustig, op hier en daar een verkeersdrempeltje na. Om precies 14:06 uur hebben we nog even naar Rianne gezwaaid, die 11 km onder ons in Shimoni verblijft, maar we zijn er niet zeker van of ze dat gezien heeft..... ;-)

We komen mooi op tijd aan in Johannesburg. Het duurt nog even voor we de douane door zijn, maar dan zijn we ook echt in Zuid-Afrika! Gauw onze chauffeur zoeken die on naar ons hotel, én naar Davy moet brengen. Tussen de vele wachten ontwaren wij een bord met Sunrock Guesthouse en René Meijer. Maar het is niet onze chauffeur die het bord vasthoudt, maar Davy! De taxi-chauffeur die Davy van de bushalte naar het hotel moest brengen had alleen "airport" begrepen en was daar dus maar heen gereden. René herkent Davy al snel, maar Astrid heeft daar nogal wat moeite mee. Ook als René de persoon met het bordje stevig knuffelt heeft ze nog niet in de gaten dat het Davy zelf is. De nachtelijke reis (zonder slaap) en het 7 uur onafgebroken "Bejewelled" spelen eisen zijn tol. Dan herken je je eigen pareltje niet meer..... ;-)

Onder het genot van een biertje praten we bij, maar we liggen op tijd in bed. Morgen begint het avontuur echt!