Oostkust

Ik moet even op één ding terugkomen: "we deinen enigszins op en neer". Dat moet eigenlijk zijn: "we deinen behoorlijk op en neer". Zodanig zelfs dat Astrid er nauwelijks van kan slapen. Gelukkig worden we in de ochtend wel in dezelfde hut wakker als waar we zijn gaan liggen... De auto staat (toevallig) strategisch opgesteld op de boot waardoor we in no time wiel zetten op IJsland. We worden "warm" welkom geheten met 7 graden, regen, mist en wind. Gevoelstemperatuur 4 graden. Dat noemen ze hier zomer! We laten ons natuurlijk niet uit het veld slaan en pakken het strakke, door de reisleider gefabriceerde schema op.

DISCLAIMER: Dit, en de volgende verslagen bevatten een hoog gehalte aan watervallen. Als jullie dat helemaal niets vinden, dan wordt het wat saai voor jullie... Overigens kunnen jullie rustig in je luie stoel blijven zitten om die watervallen te bekijken; wij doen het "zware" werk wel om ze bij jullie thuis te bezorgen. Geen dank, iemand moet het doen... ;-)

Vandaag 3 stuks, opklimmend in hoogte van 19 tot 45 meter, maar eigenlijk nog steeds opwarmertjes. Voor IJslandse begrippen dan. De eerste ligt vlak langs de weg, voor de tweede moeten we ruim een kilometer lopen (klimmen). Maar dan zijn we er nog niet; je kan hier namelijk, met een beetje geklim en geklauter, in een flinke grot achter de waterval komen. Vanaf ons standpunt ziet dat er nog niet zo eenvoudig uit, maar als René wil vragen "of we dit nou wel moeten doen" blijkt Astrid al op weg te zijn...

Na inkopen gedaan te hebben in Egilsstaðir keren we terug naar de kust, over een onverharde weg van 60 km, in de regen... Eigenlijk tegen beter weten in, want de bezienswaardigheden langs deze weg zijn schaars, maar het staat nou eenmaal in het schema. We moeten streng zijn... ;-) De weg brengt ons o.a. op de hoogste bergpas van IJsland (hoewel slechts 660 m), maar we zien er helemaal niets van vanwege de mist. Wel komen we de derde waterval tegen. Best een mooie, maar het is koud en nat, dus veel tijd krijgt hij niet van ons.

Als we weer asfalt onder de wielen hebben gaan we weer landinwaarts, en wordt het weer langzaam iets beter. Na ruim 100 km komen we bij het "geothermische gebied" Hverir. Het bestaat uit hete bronnen, borrelende modderpoelen (door ons moppermodder genoemd) en solfataren (openingen in de aardkorst waar zwavelhoudende dampen uitkomen). Vooral op de paden blijven, want daarbuiten kan de grond zo heet zijn dat de zolen van je schoenen smelten. Als bonus stinkt het er ontzettend naar rotte eieren. Een mooi moment om even de darmen te "ontluchten", want niemand die het merkt... :-) Het is een prachtig gebied  en we maken er een flinke wandeling een berg op.

Uiteindelijk bereiken we nog redelijk op tijd ons appartement bij Mývatn, wat "muggenmeer" betekent. Het barst hier dan ook van de hele kleine vliegjes/muggen. Of ze bloeddorstig zijn weten we nog niet.