Meer watervallen...

We hebben vannacht uitstekend geslapen! :-) We beginnen vol frisse moed aan de dag. Buiten is het nog steeds grijs en nat. En koud. Da's jammer, maar je kunt er weinig aan doen... We hebben vandaag o.a. weer 2 mooie watervallen op het programma staan. De eerste, Goðafoss, ligt vlak naast de ringweg en is dus makkelijk te bereiken. Dat weten touroperators ook, zodat er busladingen toeristen te verwachten zijn. Vandaar dat wij deze als eerste doen. "Men" vindt Goðafoss (waterval van de Goden) een van de meest spectaculaire van IJsland, en hij mag er dan ook zijn met zijn 12 m hoogte en 30 m breedte. Bij de ringweg kan je de rivier oversteken, zodat we een soort van rondwandeling maken over beide oevers. Erg mooi! En als klap op de vuurpijl zien we zowaar even de zon...

Dan weer een dilemma: de volgende waterval op het programma, Aldeyjarfoss, ligt aan een onverharde weg van 41 km, waarvan de laatste 4 zelfs een F-weg is, wat betekent dat het een bergweg is die uitsluitend toegankelijk is voor 4x4 wagens. De reisleider heeft echter ergens gelezen dat de parkeerplaats bij de waterval "normaal gesproken" ook voor gewone auto's te bereiken is. We nemen de afslag met de afspraak dat als deze weg net zo slecht is als die van gisteren, dat we dan omkeren. Echter, de weg is redelijk breed en behoorlijk goed te rijden; we halen 60-70 km/u, al klettert het gravel wel lekker tegen de bodemplaat... ;-) Als de TomTom aangeeft dat we nog 2,5 km moeten komen we bij een kleine parkeerplaats met waarschuwingsborden. De weg gaat verder als een F-weg en is verboden voor gewone wagens. We wagen het erop, en ook al is de weg een stuk smaller en steiler geworden, het valt eigenlijk best mee. Zonder problemen komen we op de tweede parkeerplaats. Aldeyjarfoss valt in een soort van ruime kom met basaltzuilen aan de zijkant. Aan de rechterkant komt hier en daar water naar beneden dat rechtstreeks uit de wand lijkt te komen; de omgeving is behoorlijk poreus. De waterval is niet spectaculair groot, maar het is de omgeving die hem zo mooi maakt.

We hebben het watergeweld nu even gehad en spoeden ons op dezelfde weg terug richting Húsavík, waar het Whale Museum op ons staat te wachten. Na een hapje in het plaatselijke restaurant aan de kust gaan we zonder veel verwachtingen het museum in, om ons te verbazen over de enorme hoeveelheid informatie die we daar krijgen over alle soorten walvissen, de jacht, hedendaagse bedreigingen en beschermende maatregelen. Zo leren we dat de blauwe vinvis geluiden kan voortbrengen met 188 decibel (14 hertz) die duizenden kilometers verderop onder water te horen zijn, en dat het aanspoelen van groepen walvissen in de laatste tientallen jaren te wijten is aan het gebruik van sonarapparatuur voor militaire doeleinden. Die zorgen voor inwendige bloedingen bij die beesten waardoor die verzwakt en gedesoriënteerd raken en daardoor aanspoelen. Ook dat is dan weer de moderne tijd... Verder hangt het museum vol met geprepareerde skeletten van verschillende soorten. Erg interessant! Er schijnt nu een waterig zonnetje en het is gezellig in het dorp, want er is feest. Maar we moeten verder...

Als dagafsluiter hebben we de beklimming van de Vindbelgjarfjall op de planning staan, een heel oude vulkaan die 270 m boven de omgeving uitkomt en waarvan je een prachtig uitzicht over Mývatn en omgeving hebt. Maar dan moet die heuvel niet in de mist liggen en dat doet-ie wel. We schakelen snel; als alternatief doen we een wandeling langs een aantal pseudokraters, die een kilometer of 10 verderop liggen, vlak bij ons onderkomen (en onder de laaghangende bewolking). Als we daar uitstappen merken we weer hoe koud het kan zijn... Vlagerige wind en mist. Dubbele verpakking aan dus! Overigens: pseudokraters ontstaan wanneer lava of hete as tijdens een vulkaanuitbarsting een meer, een waterbekken of waterhoudende grond (moeras, ijs) bedekt. Het water onder de hete lava of as in het bekken verdampt, maar kan doordat het is afgesloten niet weg. Daardoor neemt de druk enorm toe en baant de oververhitte stoom zich uiteindelijk met een explosieve kracht een weg omhoog, waardoor er een wal of ring van aarde ontstaat. Zo, leren jullie ook nog wat... ;-)

Uiteindelijk zijn we nog voor 18 uur weer terug. René heeft materiaalpech, want van een van zijn bergschoenen begint de zool aan 2 kanten los te laten. Samen met de eigenaar proberen ze het euvel met wat solutie en een lijmklem te verhelpen, maar we betwijfelen of dat houdt. De dichtstbijzijnde schoenreparateur is 90 km verderop... Toevallig wel in de plaats waar we maandag heen moeten, dus nog een dagje volhouden graag!