Fort Robinson State Park

Na een goede nachtrust (dat kon ook niet anders na gisteren 😅) gaan we weer op tijd op pad. We rijden "onderlangs" de Badlands naar het westen over een weg die zijn beste tijd gehad heeft. Als je hier de toegestane 65 mijl per uur rijdt worden we met Kabouter en al gelanceerd op de vele bulten en kuilen in het asfalt. Er staat vaak wel een bordje bij, maar die staat 1 meter vóór de betreffende "Bump" or "Ditch". Met 50 mijl per uur komen we goed weg, maar toch moet er dan nog af en toe fors ingegrepen worden.

De hobbelweg eindigt bij Scenic. Dat klinkt als een idyllisch plaatsje, maar het stelt weinig voor. Het is nagenoeg verlaten sinds werkgelegenheid in mijnbouw en spoorwegen steeds minder werd. Met noemt Scenic ook wel “most abandoned town of South Dakota”. 😁 Een paar gebouwtjes uit vervlogen tijden zijn echter wel fotogeniek, maar na een stop van 5 minuten zoeken we het asfalt weer op. Dat dit keer niet door een hobbelpaard is aangelegd…

De volgende stop is bij The Mammoth Site, een museum én actieve paleontologische opgravingssite waar tot dusver de overblijfselen van 61 mammoeten gevonden zijn. In het Pleistoceen is hier een zinkgat ontstaan van ruim 20 meter diep met steile randen, dat zich vulde met water en zo een drinkplaats werd voor o.a. mammoeten. Af en toe zal er een mammoet ingevallen zijn die er door die steile randen niet meer uit kon komen. De poel droogde uiteindelijk langzaam op met modder; de omringende omgeving erodeerde weg (in duizenden jaren) waardoor de verharde modder-plug, met daarin de mammoetresten, boven het landschap ging uitsteken. Wat opgravingen betreft zit men pas op een meter of 7-8; ze hebben nog 14 meter te gaan. Met een audiotour lopen we rond en krijgen we te horen wat er allemaal waar gevonden is en hoe men dat allemaal weet. Erg interessant. Sommige mammoetresten zijn half uitgegraven, zodat we precies kunnen zien hoe een en ander gevonden is. De ouderdom van het zinkgat wordt geschat op 140.000-190.000 jaar.

We verlaten daarna South Dakota en komen aan in Nebraska bij Fort Robinson State Park, waar we al vroeg in de middag zijn. We gaan dan ook eerst een wandeling maken door Pine Ridge, een heuvelgebied met recht omhoog rijzende rotsen met soms vreemde vormen. Van bovenaf heb je een mooi uitzicht over het laagland. De Reisleider heeft een mooie route samengesteld uit meerdere wandelingen, zodat we de mooiste puntjes zouden kunnen zien zonder overdreven veel te moeten lopen. Maar hier in het State Park is alles anders dan anders. We lopen veel over grijs zand (je zou denken vulkaanas, maar dat is het niet), en zeker in het begin zitten er hele steile stukken tussen, wat met die losse ondergrond absoluut hard werken is. We kunnen ook niet alle uitzichtpunten vinden, omdat de met GPS gemaakte kaart die we hebben ons richtingen op stuurt waar geen paden (meer) zijn. De voorspelde 190 meter hoogteverschil worden er uiteindelijk 340. Maar de uitzichtpunten die we wél vinden bieden inderdaad een mooi uitzicht. Grijs van het stof komen we terug bij De Kabouter, die in eerste instantie weigert de deuren te openen.

Hier op de State Park Campground moet je voor alles extra betalen: voor de douches, voor het zwembad … En het ligt allemaal ook nog eens een flink stuk lopen bij ons plekkie vandaan. Douchen doen we dus wel op de vierkante centimeter in De Kabouter.

Voor het eerst deze vakantie had de chauffeur een beetje last van vermoeidheid achter het stuur. Gebrek aan koffie, hoge temperatuur (wéér 38 graden) en de vermoeidheid van de wandelingen gisteren zullen daar debet aan geweest zijn. Vanavond dus weer vroeg op bed, want morgen moeten we, voor de laatste keer, weer meer dan 300 km rijden.