Sheridan

Dat is waar we eindigen vandaag, maar uiteraard beleven we nog een en ander voor we daar zijn. We zijn nog steeds in de staat Wyoming, een staat die ruim 6x groter is dan Nederland en slechts 580.000 inwoners telt. Wyoming is dus nog dunner bevolkt dan Montana. Maar Wyoming trekt veel toeristen, want Yellowstone NP ligt voor 90% in Wyoming. We zien hier dan ook veel campgrounds en cottages die te huur zijn.  Wyoming is religieus, en Republikeins in hart en nieren; dat zie je aan de vele borden die een of ander geloof promoten en aan de vele Amerikaanse vlaggen. Sommigen zetten die ook bij hun camper. Ook gisteren bij de rodeo droop het chauvinisme ervan af met een speech over "hoe trots iedereen zou moeten zijn op het Amerikaanse volk". Even vergetend dat het merendeel van dat Amerikaanse volk uit het buitenland stamt. René denkt daar zo het zijne van.

Maar we zijn hier niet zozeer voor de Amerikanen, maar voor de natuur. Vannacht begon het op enig moment te regenen, en dat is de hele ochtend doorgegaan. Een periode van lange droogte in dit gebied is daarmee tot een einde gekomen. We stellen de TomTom in op de Big Horn Canyon. Dat is een ruim 100 km lange en 300 m diepe kloof, waar de Big Horn River (surprise!) doorheen loopt. Langs die kloof liggen een paar mooie uitzichtpunten die met kleine wandelingen te bereiken zijn (die uitzichtpunten liggen overigens nét in Montana, voor diegenen die meteen Google Maps erbij pakken). Regenjassen aan en gaan. Gelukkig voor ons is de regen net even wat minder als we buiten zijn. De uitzichten zijn erg mooi. Onderweg lopen we nog tegen een paar jonge bighorn schapen aan, en met de gedachte aan dat ene "horrorschaap" in Noorwegen vorig jaar zet Astrid het al op een lopen... 🐏

De volgende horde die we moeten nemen is de weg door het Bighorn National Forest. Dat is met recht een horde, want we moeten ruim 1700 m klimmen en komen uiteindelijk op een hoogte van bijna 2900 m. Zuchtend en steunend vindt De Kabouter zijn weg naar boven; op sommige stukken halen we net aan de 40 km/u (op een snelweg waar 105 km/u gereden mag worden). En maar één rijstrook in iedere richting... Uiteindelijk is dat helemaal niet erg, want de regen heeft inmiddels plaatsgemaakt voor mist, hele dichte mist. We zien geen hand voor ogen en hebben de TomTom nodig om te zien hoe de weg vóór ons eruit ziet. We hoeven dus niet bang te zijn dat iemand ons met hoge snelheid van achteren nadert. Wat nu ook opvalt is dat de meeste auto's (en ook De Kabouter) geen mistlampen hebben. Men doet daarentegen de alarmlichten aan. Knipperend als een kerstboom bereiken we de top. Vlak na de top trekt de mist weg en is het even droog. We zien een auto langs de snelweg geparkeerd staan en de inzittenden staan met verrekijkers bij een hek. In een flits denkt Astrid een "moose" te zien. een eland dus. Deze grootste hertensoort hebben we nog nooit in levende lijve gezien, dus we gooien het anker uit. En inderdaad zien we op enige afstand 4 redelijk jonge elanden (eentje heeft een klein gewei, de andere drie niet). Camera's leggen het tafereel vast en we rijden weer verder. Niet veel later herhaalt dit proces zich, alleen is de ene eland die we zien veel beter te bewonderen.

Tevreden zetten we koers naar Sheridan, maar omdat we een tijdje "op hoogte" rijden moeten we nog een flink eind dalen. En ja hoor, daar is die mist weer... We hebben er gewoon een tijdje boven gezeten, maar nu duiken we er weer in. Wéér hebben we de navigatie nodig om ons te kunnen oriënteren op de weg tijdens de afdaling van 15 km. Het is gelukkig erg rustig op de weg, dus dat we af en toe even de verkeerde weghelft aantippen merkt niemand...

We zijn vroeg in Sheridan en dat was ook de bedoeling, want we hebben hier nog wat te doen. We gaan lopend vanaf de campground eerst naar het Don King Museum, dat geheel in het teken staat van cowboys. Behalve een museum (met honderden zadels en nog veel meer spullen die vroeger door cowboys gebruikt weren) is het ook een winkel en een zadelmakerij. Werkelijk een bijzonder geheel en erg leuk om doorheen te lopen! Doordat het weer flink is gaan regenen en we van buiten goed nat zijn, moeten we natuurlijk zien te voorkomen dat er condensvorming optreedt in ons lichaam en moeten we van binnen ook maar nat worden. Dat kan prima bij de Blacktooth Brewery waar we een proefsetje met 8 verschillende bieren bestellen. Eten doen we bij Wyomings Rib & Steakhouse, een aanrader als we internet mogen geloven. En het eten is er ook daadwerkelijk uitstekend.

Maar tijdens het eten valt René iets op. In veel restaurants en bars staan televisies aan, soms zelf meerdere op verschillende kanalen. Vaak is er sport te zien. In Amerika wordt heel veel in wedstrijdverband gedaan. Wie kent niet het spelletje uit de gamehal "airhockey", waarbij je een schijf in het doel van je tegenstander moet zien te krijgen? In Amerika worden nationale kampioenschappen gehouden en dat wordt dan uitgezonden op tv. Maar het kan nog gekker. René ziet op een veld buiten mensen met een bruingekleurde schijf gooien. Blijkbaar is het de bedoeling die zo ver mogelijk te gooien. Die schijven zijn niet allemaal gelijk van vorm, dus René begrijpt er niets van. Totdat in beeld komt waar het over gaat: het wereldkampioenschap "cow chip throwing"... Een cow chip is gewoon een stuk uitgeharde koeienvlaai. Dus, feitelijk, als je lekker je biefstuk naar binnen zit te werken zie je op een paar meter afstand mensen met stront gooien...  Dat is erg bevorderlijk voor de eetlust... 🤮