Reinebringen

Het is nu 18 uur en we zijn net aan boord van de veerboot gegaan die ons terug moet brengen naar het vaste land van Noorwegen, een tochtje van 4 uur. De Lofoten zitten erop.

Maar vanochtend waren we nog in onze mini villa in Reine. Lekker geslapen? Nou, nee... Onze "slaapkamer" in de nok van het huisje was erg warm en klein, wij vonden té klein voor ons tweeën, zeker als je er 's nachts nog eens uit moet... Dus René heeft de kussens van de lounge set beneden uitgestald en is daar gaan liggen. Niet ideaal, maar het is maar voor 1 nacht.

Meteen na het ontbijt gaan we op pad om de Reinebringen te bedwingen, een 446 m hoge berg die prominent uitsteekt boven Reine. Het is een van de meest populaire wandelingen op de Lofoten. De Reisleider weet dat de beste parkeerplaats (= de kortste afstand tot het begin van de klim) even buiten het dorp is, dus daar rijden we heen. Om 8:15 uur is het er al aardig druk en we vermoeden dat meerdere campers daar de hele nacht gestaan hebben. We moeten nu 1,3 km langs de weg lopen om bij het startpunt te komen. De "wandeling" naar de top is min of meer "de trap op". De sherpa's uit Nepal hebben zich hier ook mogen uitleven en hebben tot dusver 1689 (plus of min een paar) traptreden van steen gemaakt. De laatste 50-70 hoogtemeters naar de top is ouderwets bergop waarbij je af en toe je handen nodig hebt. De trap heeft een hellingshoek die oploopt tot 69%.

Het wordt eentonig, maar Berggeitje is hier natuurlijk in haar element en demarreert al bij de 2e trede. René heeft nog nooit zo lang tegen het achterwerk van een berggeit aan moeten kijken... 😄 Uiteraard wordt er af en toe gewacht, maar René heeft het aanmerkelijk zwaarder dan Astrid. Het is ook nog eens een prachtige dag met volop zon, en die zon schijnt precies op ons, harde zwoegers. Het is een zware klim voor de bovenbeenspieren; de treden lijken gemiddeld ook net wat hoger te zijn dan bij de Helgelandstrappa. We zullen nooit weten hoe snel Astrid die trap op zou kunnen lopen, maar René staat na 1:15 uur hijgend, zwetend en puffend bovenaan het pad. En dan sta je op een punt dat de berg aan de andere kant bijna recht naar beneden gaat. Het uitzicht is echter fenomenaal! Dáár is het ons om te doen geweest. Zo'n 400 meter beneden ons ligt een meertje, dat aan 3 kanten omgeven wordt door hoge bergen. Iets verderop ligt Reine, dat verspreid ligt over meerdere eilandjes met bruggetjes ertussen. Enfin, bekijk de foto's maar. Iets naar rechts is het hoogste punt, maar die klim ziet er ingewikkeld uit; we klimmen nog wel een stukje naar links om nog beter zicht te krijgen. We treffen het vandaag enorm met het weer; de zon schijnt precies op het meertje, zodat niets in de schaduw ligt.

Uiteindelijk moeten we natuurlijk die berg nog wel af. Het eerste stuk is daarbij het lastigst, maar eenmaal weer op de trap is het natuurlijk eenvoudig, maar wel weer zwaar voor de benen. In 3 kwartier staan we weer beneden, en dan vindt René dat hij het eigenlijk helemaal niet zo slecht gedaan heeft. Maar tegen een Berggeit kan je nou eenmaal niet op. 😅

Bij de auto moet er wel eerste droge kleding aangetrokken worden, want dat kan echt niet meer. 😆 Na een hapje en flink wat vocht in Reine zelf koersen we af op het zuidelijkste puntje van de Lofoten dat met de auto te bereiken is: een gehucht met de naam Å. Waarschijnlijk had de bedenker van deze plaatsnaam weinig inspiratie... Ook Å is, net als Nusfjord, voor een deel een openluchtmuseum met een aantal oude gebouwen die nog traditioneel ingericht zijn. En het huisvest het Stokvismuseum. Nu we die lucht waarschijnlijk nooit meer uit onze kleren krijgen willen we wel weten hoe een en ander precies in elkaar zit. Dat weten we nu. Vraag maar! 😉

We hebben nog wat tijd over en brengen nog een kort bezoekje aan een waterval in de buurt. Daarna schuiven we aan in de rij voor de veerboot. Overnachten doen we straks in Bodø.