Een dag in mineur

We hebben goede dagen, en we hebben minder goede dagen. Vandaag is geen beste dag. De festiviteiten rond O'dag duren maar liefst tot 6:15 uur. Bonk - bonk - bonk gaat het uur na uur... 😣 En niet eens vanuit ons hotel, maar ergens verderop. We slapen tussendoor wel af en toe, maar het mag geen naam hebben. Dat is de tweede slechte nacht in successie en daar worden we niet vrolijk van. We hebben geen drukke dag vandaag, en de festiviteiten zijn voorbij, dus er is hoop dat het nu beter gaat.

Het ontbijt gaat inderdaad goed. Weliswaar niet erg veel keuze, maar genoeg en de koffie is lekker (en hard nodig). Maar dan, vlak na het ontbijt, in een tijdsbestek van misschien 10 minuten stort Astrid in. Darmkrampen, diarree, spierpijn en ze staat helemaal te trillen. Dat trillen houdt niet op dus René stopt haar in bed met extra dekens. Oververmoeid en dan ook nog dit. Geen lekkere combi. We maken toch nog even een ommetje door Huacachina, drinken een kop thee, maar dan moeten we toch met onze transfer mee naar het busstation van Ica voor de busreis naar Nazca. Die bus hoort te vertrekken om 12:50 uur en aan te komen om 15:15 uur, maar hij vertrekt pas om 13:05 uur en komt pas aan om 16:35 uur... We lopen een uur vertraging op door een opmerkelijk schouwspel, net als we in bochtig berggebied zitten (voor de kenners: iets voor Palpa). Voor ons rijden 2 trucks met elk een propellerblad van een windmolen. Dat zijn joekels van bladen. Om over die bochtige weg te kunnen rijden zijn ze zodanig vastgemaakt aan de truck dat ze in een variabele hoek omhoog gezet kunnen worden (zie foto). Anders kunnen ze er nooit door. Dat gaat met een gangetje van 7-8 km/u, dus dat schiet lekker op.

Astrid wordt er niet beter op, durft niets te eten of te drinken (al zijn er gelukkig wel wc's aan boord), en dommelt af en toe weg. We hebben dezelfde comfortabele plekken als de eerste busrit, dus dat scheelt. Onze transfer staat in Nazca op ons te wachten om ons 240 meter met de auto naar het hotel te brengen. Normaal gesproken volstrekt overbodig, maar nu wel fijn, want Astrid loopt héééél rustig.

In het toilet op het busstation in Nazca raakt Astrid in gesprek met een medepassagiere die een middel aanraadt tegen haar kwalen. Haar reisgenoten hebben dezelfde klachten gehad en hadden hier veel baat bij. Het blijkt een antibioticum te zijn (hier vrij verkrijgbaar bij elke Pharmacie). We checken dit advies nog even met onze contactperoon van Go Local, maar hij is het ermee eens. We lopen dus naar het centrale plein in Nazca en kopen meteen ook maar wat droge biscuitjes, voor als de honger te erg wordt. Op de kamer blijkt Astrid 39 graden koorts te scoren, precies een halve graad meer dan René, die al een paar dagen een keelinfectie (met hoofdpijn, spierpijn en een snotneus) heeft, die zich ook steeds meer gaat manifesteren. Maar hij legt het dus af tegen Astrid, dus moet al het "zware" werk doen. 😉

Of we morgen het (volle) programma kunnen volgen valt te bezien. Dat lezen jullie in de volgende episode van BergSgeitje en de ReislIJder.