Mount Rainier

We worden nog steeds vroeg wakker. Ergens rond kwart over zes stapt Astrid het bed uit en René volgt niet veel later. Mooi, kunnen we in ieder geval op tijd op pad. De eerste nacht in De Kabouter is op zich goed bevallen. Bij een nachtelijk toiletbezoek (we worden ouder…) gaan we maar meteen allebei. 😁 Kunnen we daarna weer een paar uur tukken. Het was vannacht fris en ook dat is lekker, want in hitte slapen is dat niet. Gaan we vast nog wel meemaken.

We liggen dus vóór op Het Schema, en dat is achteraf gezien misschien maar goed ook. Na een half uurtje rijden bereiken we de ingang van Mount Rainier National Park. Weer een half uurtje later bereiken we de grote parkeerplaats niet ver van het Visitor Center. Bij gebrek aan een park ranger (het Visitor Center is nog dicht) vertelt De Reisleider zelf maar een en ander over het gebied waar we zijn: Mount Rainier is een 4392 m hoge vulkaan en is daarmee de hoogste bergtop van de Cascade Range, een 1100 km lange (en 130 km brede) bergketen die evenwijdig aan de westkust loopt van noord Californië tot in Canada. Meerdere vulkanen in dit gebergte zijn nog actief, waarbij de grote uitbraak van Mount St. Helens in 1980 de meest bekende is. Mount Rainier zelf heeft in 1894 voor het laatst van zich laten horen. De vulkaan bevat 26 grote gletsjers en is met zijn permanente ijskap van grote afstand te zien, mede omdat hij veel hoger is dan de omliggende bergen; een stand-alone berg zeg maar.

Na deze natuurkundige les beginnen we aan de Skyline trail, een wandeling over de flanken van Mt. R. Dat is meteen een pittige van een kleine 10 km met ruim 500 m hoogteverschil. Onze benen weten nog even niet wat ze hiermee aanmoeten… 😅 De lucht is strakblauw, het is behoorlijk warm en de wandeling ligt op een hoogte van 1650-2170 m. Dan verwacht je eind juli geen grote sneeuwvelden meer, maar niets is minder waar. De eerste sneeuw zien we eigenlijk al na een paar minuten, maar onderweg komen we grote sneeuwvelden tegen waar we dwars overheen moeten, omdat sneeuw nou eenmaal óók op aangelegde wandelpaden valt… En overal waar we lopen hebben we zicht op de majestueuze Mt. R. Het is een prachtige wandeling, met mooie vergezichten en veel groen, grijs (rotsen) en wit. En met wildlife: we zien hertjes, bergmarmotten (van het formaat plofkat), en heel veel eekhoorntjes en chipmunks (= mini-eekhoorn). Eentje is zelfs zo nieuwsgierig dat hij bij René aan zijn hand komt snuffelen.

Na deze wandeling hebben we er eigenlijk nog eentje gepland. Het is echter zondag, en erg druk in het park; we zijn bank dat we De Kabouter nergens kwijt kunnen, want met zijn lengte van 8,50 m en breedte van 3,30 m neemt hij toch wel iets meer ruimte in dan de gemiddelde auto, zelfs hier in Amerika. Maar we vinden een plekje langs de kant van de weg en gaan op pad. Om onze voeten wat te ontlasten trekken we allebei andere schoenen aan… en dat hadden we beter niet kunnen doen. Na ruim een kilometer moeten we een snel stromend stroompje over, maar met de lage schoenen die we nu aanhebben gaan we niet droog aan de overkant komen. De Reisleider gooit er moedig nog een paar rotsen tegenaan, maar het water gaat alleen maar wilder stromen, over de nieuwe aanwinsten heen. We geven ons gewonnen, zijn toch best wel moe, dus besluiten we de volgende campground op te zoeken.

Tegen 17 uur komen we aan bij de plaatselijke campground van het nietige plaatsje Mineral. Wederom een mooi plekje in het bos. We hebben geen quarters die nodig zijn voor de douches op het terrein, en het kantoor is inmiddels dicht, dus gaan we de douche van De Kabouter gebruiken. Om daarna toch te proberen de watervoorraad weer aan te vullen. En dáárna gaan we fikkie steken met een bundel hout en gaan we proberen wat rundvlees te grillen. Of dat allemaal lukt horen jullie de volgende keer wel. Ik zeg niet: "morgen", want misschien doet het Grote Boze Internet het wel weer niet...