Paracas

De wekker gaat vanochtend om 6 uur, want 3 kwartier later worden we opgehaald door de chauffeur van gisteren, die ons naar het busstation van Cruz del Sur brengt. Cruz del Sur is een van de betere busmaatschappijen van Peru. Bijna alle bussen zijn dubbeldeks bussen met luxe stoelen die allemaal voorzien zijn van een eigen entertainmentsysteem. De bussen hebben airco en worden gevolgd met een GPS-systeem, zodat het hoofdkantoor kan zien welke bus zich waar bevindt. Handig in geval van calamiteiten. De bussen kunnen ook niet harder rijden dan 90 km/u. 👌

Om 7:45 uur vertrekken we. We rijden langs de kust naar het zuiden. Het eerste half uur nog door de wat mindere buurten van Lima, daarna door een troosteloos droog woestijnlandschap, met hier en daar een stadje, waar dan ineens wel wat groens te zien is. Go Local heeft ons met opzet stoelen aan de rechterkant van de bus bezorgd, zodat we zicht hebben op de kust. Daar liggen vele strandjes, maar alles is verlaten, want het is winter hier. We zien wel veel pop-up tentjes met hele groepen mensen om Onafhankelijkheidsdag te vieren.

De rust aan boord wordt verstoord door een appje van het "hoofdkantoor" dat de plannen voor vandaag en morgen gewijzigd zijn. Vanwege O'dag (en het weekend erna) is het overal razend druk, zijn excursies overboekt en moeten er alternatieven gezocht worden. Dat houdt voor ons in dat de geplande groepsexcursie naar het Paracas Reserve van morgen wordt omgezet naar een privétour vandaag. Jammer voor jullie; moet er toch gelezen worden… 😏

De busrit verloopt erg rustig; je hoort de motor bijna niet. Wel is het erg druk op de weg. Bij aankomst op het busstation van Paracas (maar 10 minuutjes achter op het schema) staat gids Alberto ons op te wachten om ons naar het hotel te brengen (al gauw een kilometer verderop). We krijgen 20 minuten van hem om ons even op te frissen alvorens we met hem het nationale park ingaan. Lunchen doen we in het park.

We zijn nu in de Paracas woestijn, onderdeel van een ruim 3000 km lange woestijn die de gehele kust van Peru beslaat. Hij is zo'n 100 km breed, dus als je gek bent op zandtaartjes maken moet je echt hierheen… Het Paracas Reserve is op een schiereiland gelegen en we maken een rondje via verschillende uitzichtpunten. We zien geel gesteente en rode zandstranden; de fauna wordt vertegenwoordigd door flamingo's, pelikanen, een enkele zeeleeuw, roodnekgieren en nog vele andere vogelsoorten. Ook zien we 30 miljoen oude fossielen, en een natuurlijke ex-brug. Een aardbeving in 2007 maakte een einde aan deze natuurlijke bezienswaardigheid, maar hij staat blijkbaar nog steeds op het lijstje van de gidsen hier. 🤔 We zien nu alleen een rots uit het water komen, maar dat is nou niet echt bijzonder. We willen Alberto niet teleurstellen, roepen oh en ah, en maken wat foto's…

Ook Alberto is bijzonder spraakzaam en weet veel over de geologie en historie van dit gebied. En spreekt zelfs een paar woordjes Nederlands! De wegen in het nationale park zien eruit alsof het oude asfaltwegen zijn waar jarenlang geen onderhoud aan is gepleegd. Maar Alberto laat ons zien dat de wegen hier gemaakt zijn van… zout! 😲 Dit gebied krijgt jaarlijks 1 mm neerslag! Er wordt heel veel zout gewonnen in de omgeving, dus heeft men de wegen hier van zout gemaakt. Dat ze zwart zien komt door de slijtage van de autobanden. Alberto stopt ergens midden op de weg, pakt een "steen" die erop ligt en breekt die in stukken. Het zout is duidelijk zichtbaar en proefbaar. Bijzonder. Deze constructie heeft één nadeel: als het eens een keer goed regent, veranderen de wegen in glijbanen, maar dat neemt men op de koop toe.

Terug bij ons hotel blijken we opeens naar een ander hotel te moeten. Hotel Emancipador is onderdeel van een keten van 3, en wij staan bij de verkeerde. Koffers hadden we na de busrit hier achter gelaten (toen was er al wat consternatie over onze boeking), maar nu blijkt dus dat we 200 meter verderop moeten zijn. Koffers weer ingeladen en dóór. Om 16 uur zijn we op onze kamer en nemen we even wat rust.

Na een rustpauze gaan we nog even het dorp in om te eten. Het is erg druk, en dat is natuurlijk logisch op een feestdag, maar er zijn zoveel restaurantjes dat er nog steeds voldoende keuze is. De pisco sour hier smaakt nog beter dan die van gisteren; we hebben een prima maaltijd en gaan terug naar het hotel.

Echter… het is O'dag, en bij het zwembad, dat aan 3 kanten omringd wordt door de kamers, wordt muziek gedraaid en (luid) gepraat. Dat galmt alle kanten op, dus we vrezen voor onze nachtrust…

Ook morgen verandert er een en ander aan ons schema, maar daar vermoeien we jullie morgen wel mee. 😁