Winikunka

Volgens de briefing die we gehad hebben worden we vandaag tussen 4:30 en 5:00 opgehaald. 😲 Het doet nog steeds pijn als we dit opschrijven... We zetten de wekker dus om 4:00 uur. Om 4:05 uur gaat de telefoon op onze kamer. De gids staat beneden op ons te wachten. 😣 Gelukkig hebben we alles gisteren al ingepakt, dus we kunnen redelijk snel zijn, maar hij moet toch maar even 10 minuutjes op ons wachten. De 6 die al in het busje zitten ook.

Rond 4:30 uur is iedereen opgehaald en gaan we met een gemengd gezelschap van 14 man (Mexicanen, Brazilianen, Italianen, Canadezen en wij) op weg naar een van de hoogtepunten van onze reis. Letterlijk. Na anderhalf uur rijden stoppen we een half uurtje voor ontbijt in Cusipata; daarna is het nog een uur over een onverharde, bochtige weg waarmee we 1300 hoogtemeters moeten "pakken". Om 7:30 uur komen we aan bij de parkeerplaats van de Cusipata Trail, op 4600 m hoogte. We hebben volgens Carlos, onze gids, 4 uur voor de wandeling. Hij rekent op 2 uur heen, 1 uur boven en 1 uur terug. In totaal een kleine 8 km. Doel is de Winikunka, Quechua voor Vinicunca (Spaans), of de Rainbow Mountain in begrijpelijke taal. Het mooiste uitzichtpunt ligt op 5036 m hoogte, we moeten dus iets meer dan 400 klimmen over een goed begaanbaar pad, maar we beginnen natuurlijk al aardig hoog.

Winikunka is een berg in het Vilcanotagebergte. Zijn schoonheid is pas in 2014 ontdekt omdat daarvóór de berg altijd onder een sneeuwlaag verborgen was. De opwarming van de aarde heeft dit juweeltje echter blootgelegd. Er zijn 7 kleuren te ontdekken boven op de berg; veelal zijn die uit bepaalde mineralen ontstaan:
- Roze: is afkomstig van rode klei, modder en zand.
- Wit: komt van kwartsose en calciumcarbonaat.
- Rood: komt door oxidatie van ijzer in de bovenlaag van de klei.
- Groen en blauw: komen uit klei met een verbinding van phyllieten en ferro-magnesium.
- Bruin: komt uit fanglomeraat en magnesium.
- Mosterdgeel: komt uit zwavelhoudende mineralen.

Sinds Arequipa leven we al naar deze wandeling toe: geen alcohol (doet het slecht op hoogte, eerdere wandelingen maken op hoogtes tot 4250 m, überhaupt veel drinken en als het even kan coca- of muñathee, en natuurlijk van het fysieke ongemak af zien te komen). Dat allemaal om de top te halen. Het pad begint redelijk vlak (lekker om in te komen), en we hebben er aardig de pas in. Zodanig zelfs dat we de hele groep achter ons laten. De uitzichten zijn fantastisch, we zien lama's en alpaca's en de zon schijnt volop. Hoewel het maar een graadje of 5 is voelt het veel warmer aan, behalve als er een windvlaagje langskomt; we houden de truien dus maar aan. Door de vele stops die we maken om foto's te maken en/of wat te drinken worden we vlak voor de top nog ingehaald door een jong Mexicaans stel uit onze groep, maar na 1:20 uur staan we toch echt op het zadel tussen de Rainbow Mountain en het uitzichtpunt daarop, iets boven 5000 m. De neeste mensen houden het daarbij, gaan in de rij staan (die nu nog meevalt, want we zijn erg vroeg) voor een foto, en dalen dan weer af. Anderen (wij ook) beklimmen het uitzichtpunt waar vandaan het nóg beter foto's maken is. We hebben ook zicht op de Ausangate, met 6372 de op 4 na hoogste berg van Peru. Eigenlijk vinden we dat het best wel makkelijk ging, als je maar niet te hard van stapel loopt.

We blijven eigenlijk té lang van het uitzicht genieten, want we willen op de terugweg graag een "ommetje" maken via de Red Valley, een vallei met rode bergen (suprise!). Uiteindelijk verlaten we toch maar dit mooie plekje, halen nog even een stempel voor in ons paspoort, dalen af, en klimmen weer omhoog tot 5000 m waar het uitzichtpunt van Red Valley ligt. Ook een prachtig gebied en het ommetje zeker waard. Buiten ons heeft alleen het Mexicaanse stel deze omweg gemaakt; de rest had daar geen tijd voor, geen fut voor of geen zin in.

Terug bij de bus blijken 2 reisgenoten aanzienlijk last te hebben van hoogteziekte; een Italiaanse jongen en een Canadese jonge vrouw. Blijkt dat die Canadezen gisteren(!) vanuit Montreal (123 m) naar Cuzco gevlogen zijn, en dus vandaag meteen deze tour doen. Hoe dom kan je zijn... 🤦‍♂️ De dame verlaat in Cuzco de bus als één hoopje ellende en voelt zich doodziek. En dan zit je nog steeds op 3400 m...

Iets over 15 uur zijn we weer in het hotel. Lunch hebben we onderweg op de terugweg gehad (weer in Cusipata), dus nu even niets. Bij het avondeten neemt René wel meteen 2 pisco sour, want nu kan het weer. 😁

PS: Zoals je op de foto's kan zien kan je je ook op een paard naar boven laten brengen. Tegen betaling natuurlijk, en het laatste (steile) stuk moet je alsnog lopen, want de paarden gaan niet verder. Alleen voor watjes. 😉