Colca Canyon

Na wederom een goede nachtrust staan we om 6 uur op, omdat we om half 8 opgehaald (kunnen, het blijft Peru) worden voor een groepsexcursie naar de Colca Canyon. We moeten de koffers en rugzakken handig inpakken én willen ook nog even ontbijten, maar we zijn precies om half 8 klaar. En zowaar, onze gids staat óók om half 8 klaar! We zijn de eersten van in totaal 14 passagiers die opgehaald moeten worden. Met chauffeur en gids zijn daarmee alle plekken in het minibusje beet. Iets over achten vertrekken we dan echt.

We gaan de Andes in en dat is niet zomaar een gebergte. Meerdere bergen van meer dan 6000 m liggen hier. Aan de rand van Arequipa hebben we een eerste stop waar we min of meer verplicht naar het toilet moeten, want de komende 2 uur krijgen we die kans niet. Ook kunnen we hier allerlei etenswaren kopen waar coca in verwerkt is, goed tegen hoogteziekte. Gisteren hebben we van onze behulpzame receptioniste (die naar nu blijkt ook de eigenaar van het hotel is, samen met haar Nederlandse echtgenoot) het advies gekregen om om de 15 minuten wat te drinken, maar niet veel. Zo went het lichaam aan het water en vloeit het dat niet meteen af naar de blaas. Veel water drinken gedurende de tijd dat je op hoogte bent (advies is 1 liter extra per 1000 meter stijging) is essentieel om te proberen hoogteziekte te vermijden. Neem daarbij ook producten met coca, suiker en zout. Geen garantie, maar het helpt wel. En wie zouden wij zijn om de lokale bevolking niet te geloven?  Als we Arequipa uitrijden zien we aan de rechterkant de vulkanen El Misti (5822 m), Chachani (6057 m) en Pichu Pichu (5664 m), stuk voor stuk joekels van bergen. De omgeving is prachtig. De gids wijst ons op een berg aan de linkerkant van de bus, waar rook uitkomt. Deze vulkaan is onlangs actief geworden, maar hij staat best ver weg. Op ongeveer 4000 m hoogte hebben we een stop op een vlakte waar veel vicuña's lopen. De vicuña is vrij zeldzaam en is het kleinere, zeg maar kleinste broertje van de lama. Een goede 300 meter hoger stoppen we bij een kudde lama's en alpaca's, maar die zijn van een boer en dus mensen gewend. Je kan ze gewoon aaien en vragen hoe het met ze gaat. Later zien we nog vele andere lama's, alpaca's, vicuña's en guanco's, allemaal min of meer familie van elkaar en nu wel in het wild. Maar we hebben geen tijd om te stoppen.

Het hoogste punt ligt op 4910 meter met een prachtig uitzicht over de vulkaan Ampato (6288 m, waar Juanita gevonden is). De ijle lucht is hier goed merkbaar; even te veel inspanning (een paar treden op op "normale" snelheid) en je staat te hijgen. Hoogteziekte kan zicht echter nog niet manifesteren, want dat komt pas opzetten na 8-12 uur op hoogte. Het is fris, maar we lopen nog steeds met korte mouwen rond, anders dan onze Peruaanse lotgenoten, die net doen of de poolwinter is ingevallen. 😎

We dalen daarna af naar Chivay, dat op ongeveer 3600 m hoogte ligt, waar ook ons hotel van vanavond ligt, en waar we nu even gaan lunchen, want de dag is nog niet voorbij. Chivay is de grootste plaats in de Colca Canyon, al is het met zijn 5000 inwoners eigenlijk niet meer dan een dorp. De Colca Canyon is een kloof waar het riviertje Colca doorheen stroomt (dát is geen verrassing 😁). Met een diepte van 1000-2000 m is het een van de diepste canyons ter wereld (dieper dan de Grand Canyon). Hij is 70 km lang. De Colca vallei is een kleurrijk gebied met pittoreske dorpjes. De lokale bevolking houdt zich nog aan de oude tradities en leefwijze en maakt gebruik van landbouwterrassen. De naam “colca” is afgeleid van de gaten die in de kloof te zien zijn. Deze gaten werden colca’s genoemd en werden al vóór de tijd van de Inca’s gebruikt om voedsel in te bewaren voor slechtere tijden, zoals aardappelen en ander voedsel dat langer mee kan. Ze werden ook gebruikt als graven voor belangrijke mensen. Lijkt me toch goed opletten dat je een en ander niet met elkaar verwart… 😎

Na de lunch gaan we even relaxen in de warmwaterbronnen die in de buurt liggen. Op meerdere plekken in de kloof zijn basins gebouwd die gevoed worden door ondergronds water, verhit door de naburige vulkanen. Liepen we in IJsland nog leeg als we naar een warmwaterbron wilden, hier mogen we voor € 3,75 naar binnen! Liggen we dus op ruim 3300 m hoogte lekker even bij te komen in een warm bad.

Na de bronnen worden we bij ons hotel afgezet en hebben we een paar uurtjes vrij. Om 19 uur sluiten we aan bij een diner met zang en dans. Dat blijkt een foute keuze geweest te zijn... Het eten is uitermate matig, de bediening slecht en het is binnen steenkoud (Peruanen zitten dan ook met winterjas en bontmuts aan tafel). De muziek en dans zijn dan wel typisch Peruaans, maar herkenbare melodieën zitten er voor ons niet tussen. Als we om 21 uur teruglopen naar ons hotel is het hooguit 2-3 graden. Tsja, dat heb je hoog in de bergen (en in de winter).

Hoe staat het nu met ons? Astrid heeft een flinke hoofdpijn; dat zou hoogteziekte kunnen zijn. Als het daarbij blijft is het vervelend voor een paar dagen, maar geen reden tot zorgen. Paracetamol zou moeten helpen, en anders kan ze altijd nog aan de Diamox. De darmklachten lijken nu toch echt wel voorbij, dus Bergsgeitje wordt weer Berggeitje. René heeft eigenlijk geen last van de hoogte, behalve wat kortademigheid bij inspanning (en dat is gewoon lopen op deze hoogte ook al). Licht dat aan de pillen, of hoort hij dan tóch bij het sterke geslacht? We zullen het nooit weten... 😉 Wel is hij nog steeds een slijmbal, dus hij blijft nog even De Reislijder.