Volcano NP & Puna

We beginnen vandaag weer in Volcano NP, maar nu nemen we de Chain of Craters Road, die ons van 1128 m helemaal af laat dalen naar zeeniveau. Vroeger liep die weg helemaal door naar Puna in het oosten, maar in de jaren tachtig werd een gedeelte van de weg langs de kust door lava bedolven. Ook andere delen worden af en toe door lava overspoeld, dus wegonderhoud gaat hier iets anders dan bij ons.
De weg doet zijn naam eer aan. Vooral in het begin komen we langs verschillende oude kraters, die vaak loodrechte wanden hebben van enkele tientallen meters diep. In 1969 begon hier een grote uitbarsting langs een rij van “fissures”, scheuren en gaten in de aardkorst. In 5 jaar tijd werd 345.000.000 m3 lava over het land uitgestort en werd het eiland 77 ha groter. Naar beneden rijdend zie je de lavastromen uit verschillende tijden, want die hebben vaak een andere kleur. Sommige delen zijn nog bebost (die zijn dus gespaard gebleven), maar andere delen zijn kaal met hier en daar een struikje. We doen nog een wandelingetje naar een veld met petroglyphs (rotstekeningen), maar die vallen tegen. Beneden aangekomen loopt de weg dus dood en vinden we nog een mooie natuurlijke brug.

Nu moeten we die 19 mijl weer terug naar boven en rijden we meteen door naar Puna, een district in het oosten. Een van de grotere plaatsen daar (Pahoa) werd vorig jaar bedreigd door een van de uitbarstingen van de Pu’u O’o, die al sinds 1983 actief is. Een paar huizen zijn toen in vlammen opgegaan (was in Nederland nog op het nieuws). Iets voorbij ligt Lava Tree State Park, waar een aantal aparte lava structuren te bewonderen zijn. Er stonden daar een bepaald soort bomen, omringd door varens. Het is de regenkant van het eiland dus erg vochtig. Bij een uitbarsting  stroomde lava met hoge snelheid tegen de natte bomen aan, niet in staat om die meteen te laten verbranden. De lava stroomde om de bomen heen, en door de stroopachtige structuur van de lava hoopte die zich op rondom de bomen, koelde af en versteende. Maar inmiddels zat de lava lang genoeg tegen die bomen aan om ze toch te verbranden. Nu staan daar dus stenen structuren van soms 3 meter hoog, die van binnen hol zijn. Heel apart.

Na dit moois is het tijd om te snorkelen! We doen dat bij de Kapoho Tide Pools, een (flink) aantal vrij ondiepe poeltjes, die door een rif beschermd worden voor hoge golven. Maar door de getijdewisselingen wordt het water wel regelmatig ververst. Er is geen strand, alles is rots, maar het barst er werkelijk van de vissen en koraal. We dobberen een uurtje rustig rond en kijken onze ogen uit. We kleden ons daarna nog niet om, want een paar minuten rijden verder wacht ons Anahalui Park, een natuurlijke poel die door een muur (niet natuurlijk) wordt afgeschermd van de zee. Hogere golven kunnen echter wel naar binnen, dus het water wordt regelmatig ververst. Het bijzondere is dat het water in de poel wordt verwarmd door een ondergrondse bron tot 30 graden.

De dag is nu bijna om (op dit eiland liggen de bezienswaardigheden wat verder uit elkaar, dus moet er flink gereden worden; vandaag zo’n 230 km), we eten een goede maaltijd in Pahoa en keren huiswaarts.

We hebben vandaag flink wat regen gehad, vooral als we in de auto zaten. Tijdens de bad-sessies was het gelukkig droog, maar tijdens het eten ging het echt helemaal los. Zware regen! Maar ja, dit was dan ook de regenkant, en daar zitten we morgen weer....