Vulkaantje kijken

Vandaag gaan we de hele dag doorbrengen in Volcano National Park. Ons huisje staat slechts een paar mijl van de ingang af, dus we zijn er zo. De reisleider heeft 6 bestaande trails gecombineerd tot één wandeling van 13 km, die door een gevarieerd landschap gaat (ja, ook bij een vulkaan kan dat.....). 

Maar eerst even wat uitleg over het gebied waar we zijn. We bevinden ons op de Kilauea, zo heet de complete vulkaan. Ongeveer 300-500 jaar geleden is de bergtop door vele uitbarstingen en explosies ingestort. Wat dan overblijft noemt men een “caldera”. Denk hierbij aan een bakvorm: een redelijk vlakke bodem met een opstaande rand aan de zijkant. Die vlakke bodem ontstaat doordat vloeibare lava zich verspreid over een oneffen oppervlak, en zodoende de ondergrond als het ware egaliseert. De caldera van Kilauea bestaat uit 1 grote (ongeveer 3 bij 5 km en 160 m diep), en een paar kleinere, de jongste slechts 56 jaar oud. In de grootste caldera zit weer een krater, Halema’uma’u. Die meet 770 bij 900 m en is 83 m diep. In deze krater zit dan ook weer een gat van 170 bij 220 m, waarin zich een lavameer bevindt. De hoogte van dat meer fluctueert dagelijks, maar lag vandaag zo’n 50 m onder de rand, en is dus vanaf het dichtstbijzijnde uitzichtpunt dan niet zichtbaar (eind april steeg het meer gedurende 2 weken tot boven de rand waardoor lava over de bodem van Halema’uma’u liep; die nieuwe lava is wel goed zichtbaar want die is donkerder dan de rest).
Op de oostflank van Kilauea is sinds 1983 een uitbarsting gaande. Inmiddels is daar een “cone” ontstaat (kleine vulkaan). Lava stroomt bijna continu uit Pu’u O’o (16 km van de caldera), maar dat gaat heel langzaam, en op dit moment in niet toegankelijk gebied. We gaan dus geen stromende lava zien.

Tot zover de geologieles. Ik beschrijf de wandeling kort; de foto’s doen de rest! Wij beginnen de wandeling door bosgebied langs de rand van de caldera en komen, via een niet zo grote lavagrot, bij een van de kleinere caldera’s, die in 1959 ontstaan is. We dalen af en lopen ruim een km over de bodem. Het ziet er onwezenlijk uit. Het omliggende gebied is bebost, maar waar wij lopen zien we hooguit wat kleine plantjes. Als we uit deze kleine caldera klimmen lopen we halverwege de wand van de grote caldera verder. Als we uiteindelijk weer boven komen nemen we nog een pad langs Steam Vents, openingen in de grond waar stoom uitkomt, en langs Sulphur Banks, eigenlijk hetzelfde als Steam Vents, maar deze ruiken duidelijk naar zwavel. We rijden nog even langs de diverse uitzichtpunten en keren tijdelijk huiswaarts, om als het bijna donker is weer terug te komen om te kijken of we de gloed van het lavameer kunnen zien. En dat kunnen we! Samen met honderden anderen.....

Al met al een afwisselende en zeer geslaagde dag. We hebben in het bijbehorende museum veel geleerd over de vulkaan en we hebben ook veel vulkanische activiteit gezien. Nog even dit verslag afraffelen en dan gauw naar bed; we zijn moe en hebben afgelopen nacht niet zo goed geslapen omdat we het KOUD hadden. Dat krijg je als je op 1200 m hoogte bent..... Dus nu maar een dekentje erbij :-)