Yes, we can!

De wekker gaat om 5:30 uur. Hoe laat? Ja, om half zes! We zijn vandaag 27 jaar getrouwd en daar willen we zo lang mogelijk van genieten..... Maar nee, we hebben een lange dag voor de boeg. Om kwart over zes vertrekken we richting Haleakala Crater om daar een 18 km lange wandeling te doen (de langste van de vakantie). Probleem is echter dat begin en eindpunt niet op dezelfde plek zijn. Daar hebben we het volgende op gevonden: we rijden in anderhalf uur naar het visitor center op bijna 3000 m hoogte. Astrid blijft daar achter en René rijdt 10 km terug naar het eindpunt van de wandeling in de hoop een lift te krijgen naar boven. Op dit tijdstip zijn er echter niet veel mensen die naar boven rijden; diegenen die de zonsopkomst willen meemaken zijn er al lang, en anderen zijn doorgaans niet zo vroeg. Echter, na een paar minuten komt de eerste auto langs en die stopt meteen! Een Oostenrijkse familie heeft nog wel een plekje in de achterbak. Maakt niet uit, als René maar boven komt.....
We beginnen dus mooi op tijd aan de wandeling die dwars door de krater loopt. De eerste 14 km gaat het nagenoeg alleen maar bergaf (ruim 1000 m). We lopen door een onwerkelijk maanlandschap met hier en daar oude kraters die uit de lava omhoog rijzen. We zien planten (bv. de Silversword (zie foto) die uitsluitend in dit gebied groeien en nergens anders op de wereld. Ook komen we de beschermde Nene tegen (nee, niet Rene.....), een soort eend die alleen op Hawaï voorkomt. De bodem heeft vele kleuren en is veelal kaal (relatief gezien is dit een jonge krater en moet de vegetatie nog op gang komen), maar soms ook begroeid met groene of zilverkleurige mossen, en hier en daar een plantje. Het weer is ons hier nog goed gezind; op de top is het 10 graden, maar de zon schijnt volop (we kijken op de wolken neer). Gaandeweg komen er echter mistflarden voorbij. Dat is voor de temperatuur lekker, maar niet voor het uitzicht.
Na die eerste 14 km moeten we in de laatste 4 km nog 420 m klimmen. Dat gaat via een bergpad dat tegen de berg aangeplakt lijkt. Bergwand aan de ene kant, en steile afgronden aan de andere. In het begin hebben we nog zicht, maar het grootste gedeelte speelt zich af in de mist (of laaghangende bewolking). Wederom jammer voor het uitzicht, maar het weer is op deze hoogte volslagen onvoorspelbaar, dus we zullen het ermee moeten doen. Pas de laatste 15 minuten komen we boven de wolken uit en hebben we weer zon!
Al met al hebben we enorm genoten van deze 7:15 uur durende wandeling. We rusten even uit bij de auto, en gaan dan weer naar boven (mét de auto) om de echte top (op 3055 m hoogte) te bekijken. Ook hier wordt het uitzicht beperkt door wolken, ook al kunnen we af en toe een stukje zien van Big Island, dat meer dan 120 km verderop ligt. Op de weg terug doen we nog een paar uitzichtpunten aan, maar dan is het mooi geweest. We zijn moe en willen een douche!
Toch een minpuntje vandaag: omdat het weer moeilijk te voorspellen is zitten onze rugzakken vol met onder andere 4,5 liter water, broodjes en een regenjas. Dan weegt zo’n ding 7 kilo, en dat is toch wat veel gebleken voor nek en schouders van Astrid. Ze eindigt de dag dan ook met een flinke hoofdpijn. Een warme douche en een lichte maaltijd verlichten de klachten gelukkig een beetje. En nee, vandaag geen cocktails!!!